Home sweet home, but how I'll miss the US & Canada.

Zaterdagmorgen, 28 mei 2016, iets meer dan 4.5 maand nadat ik Nederland verliet zit ik weer achter mijn bureau om mijn laatste blog te typen. De tijd is zo achterlijk snel gegaan, dat ik nauwelijks kan geloven dat ik echt zolang weg ben geweest. het vreemde is ook dat, wanneer je thuiskom, je eigenlijk best wel weer snel in je oude ritme vervalt. Het enige dat wel echt killing is, is mijn jetlag. Mijn tijdzone is nu 6/7 uur terug, wat beteket dat ik nu eigenlijk nog heerlijk in mijn bed zou moeten liggen, maar om toch asap weer in mijn oude ritme te komen heb ik maar wel een wekker gezet vanmorgen.

Ik weet dat het bijna een maand geleden is dat ik mijn laatste blog heb geschreven, maar met mijn geweldige geheugen kan ik me nog heel goed herinneren wat er de afgeopen weken is gebeurd, en om het vast te leggen voor zowel jullie als mezelf, heb ik besloten om een final blog te doen. Morgen zie ik een groot deel van de familie en vrienden weer, waar ik echt ontzettend naar uitkijk. Ik heb nu vrienden all over the place gemaakt, maar ik had dit avontuur nooit overleefd of door kunnen zetten zonder de steun, support en het vertrouwen van de mensen hier. Ondanks het tijdsverschil heb ik toch met veel contact kunnen houden en waren ze er voor me in goede en slechte tijden, waar ik ontzettend dankbaar voor ben,love you guys.

Back to May 2nd, mijn politics voor dummies tentamen. Het concept van het tentamen is altijd hetzelfde: je hebt tien open vragen waarvan je er 7 moet beantwoorden, ieder tien punten waard, en dan nog een essay question voor 30 punten. De laatste open vraag was letterlijk: vertel me je slechtste grap voor 10 punten, fijne vakantie! Ik dacht echtyou got to be kidding me. Ik weet niet eens een slechte grap in het Nederlands, laat staan Engels, dus die heb ik dan ook maar niet beantwoord.
Dinsdag was reading day, de dag voordat de echte tentamenweek begon, en 's avonds was het zogenoemdeBlessing of the Brains. Het leek wel op een mini kerkdienst, en daarna werd iedereen gezegend door een fryer. Er was ook gratis eten, allemaal startend met een B (bacon, bagels, brownies, etc) dat er dan voor moest zorgen dat je van een B naar een A ging. Woendagmorgen 8 am was mijn laatste tentamen, Survey of American Literature. Ik had echt een hekel aan dat vak, maar heb het op de een of andere manier wel met een A kunnen afsluiten (verrassend, aangezien ik mijn literature vakken hier niet of nauwelijks haal). Toen het tentamen klaar was heb ik echt heel de dag met een mega glimalach op m'n gezicht rondgelopen, realiserend dat het academische nu echt voorbij was en dat het dan toch wel zomervakantie is. Op woensdag ben ik ook langzaamaan begonnen met pakken, maar eerst de kleine dingen, omdat ik mijn grote koffer het liefst zolang mogelijk wilde uitstellen.. 's Avonds ben ik met Leah naar The Cheesecake Factory geweest, om nog een keer samen iets leuks te doen en ja, ze hebben daar gewoon lekker (en veel!) eten.

Ik was misschien nog wel zenuwachtiger en gestresster voor het inpakken van al m'n spullen dan voor de tentamens zelf, stress die er op donderdag allemaal uitkwam. Ik heb uren besteed met gillen, vloeken, huilen en schreeuwen naar m'n koffer, terwijl mijn roomie op haar bed zat en toekeek hoe ik aan het strugglen was. Een laatste lunch met Sam en Kelly was een welkome afleiding, en bracht me ook wat licht in de duisternis: een extra tas was de oplossing voor al mijn zorgen. Na deze briljante ingeving ging het snel en had ik zo alles bij elkaar, maar alle ritsen stonden wel op knappen en de koffers op expanded.
Vrijdag wilde ik een absolute chill dag, dus toen mijn donaties voor nieuwe internationals werden opgehaald, ben ik rond gaan lopen om afscheid te nemen van alles en iedereen. Bij het international office had ik het wel even moeilijk, die mensen zijn zo lief en hebben zoveel voor me gedaan dat ik een brok in m'n keel had. 's Avonds ben ik naar Jenna's huis gegaan om afscheid te nemen van Melissa en Jackie, wat best raar was. Ik heb veel tijd gechilld met hen en ik weet dat ik ze niet of nauwelijks nog zal zien, wat voor een knoop in mijn maag zorgde, maar dat was nog niet het ergste.

Zaterdag 7 mei was het dan eindelijk zover:reunited with mom! 's Ochtends heb ik afscheid genomen van Leah en Jenna, de twee waar ik het beste mee overweg kon en die heel het semester voor me klaar hebben gestaan. Hierbij vloeiden wel even wat tranen, en ik hoop ook echt dat ik ze weer ga ien, waar dan ook ter wereld. Mama was ondertussen al onderweg van Amsterdam naar JFK, om vervolgens de metro naar het Greyhound station te nemen, waar we samen op de bus naar Washington DC zouden stappen. Dit was niet de romantische familie reunie die ik vor ogen had, ze kwam hijgend, zwetend en gestresst aanrennen een minuut voordat de bus vertrok, terwijl ik ondertussen met mijn twee rugzakken, koffer en trolley al zwoegend de weg naar de juiste bus terminal zocht en vond. Ik stond op het punt om de chauffeur te vragen of hij 5 minuten kon wachten toen ze aan kwam rennen. Het was zo raar en onwerkelijk om haar weer te zien na al die tijd, maar ook meteen weer zo vertrouwd. De 4 uur durende rit naar DC hebben we vooral heel veel bijgekletst en steeds gezegd hoe onrealistisch het was dat m'n semester al voorbij was.

Zondag en maandag hebben we twee volle dagen in Washington DC doorgebracht en alle highlights van de stad gezien. Het is zo cool en interessant om alles waar je al drie jaar lang over praat en hoort nu in het echt te zien: White House, Capitol, Library of Congress, Supreme Court, etc. Washington is echt een van m'n favorieten: een fijne stad om in rond te lopen en gewoon alles waar ik ooit van gedroomd had haha. We zijn ook nog naar Pentagon en Arlington Cemetery geweest, waar de Kennedys begraven liggen, maar waar ook de Unknown Soldier ligt, een graf voor alle soldaten die omgekomen zijn maar niet geidentificeerd zijn. Op de weg naar de uitgang hebben we gezien hoe de vlag naar beneden werd gehaald en opgevouwen, wat met veel precisie gaat. De vlag mag bijvoorbeeld niet de grond raken, maar als burger mag je hem wel verbranden, want dat is onderdeel van the right of free speech.
Dinsdag was een reisdagje: van Washington Naar Philly, en daarna hebben we het rustig aan gedaan, mama had nog steeds een jetlag en we hadden zoveel gezien en gedaan in DC dat we even moesten bijkomen, om vervolgens woensdag een sightseeing in Philadelphia te doen. Het jammere is dat Philadelphia vaak overgeslagen of vergeten wordt en dat mensen niet weten wat het verleden van Philly is: het was de hoofstad van de VS in de tijd van de kolonisatie en de eerste jaren na de revolutie, en de plek waar de Onafhankelijkheid is ontstaan en getekend. We hebben daarvan alle belangrijke dingen gezien: Liberty Bell, Independence Hall, etc. Iemand had me getipt om ook naar the US Mint te gaan, de plek waar al het muntgeld wordt gemaakt. Het was serieus superinteressant om te zien hoe dat gebeurt en om te leren wat ervoor nodig is om een penny te maken (de kracht van 36 olifanten, fyi).
Mijn Philly hoogtepunt was toch wel echt Reading Terminal Market. Pennsylvania is de staat waar nog veel Amish mensen wonen, die ooit van Duitsland naar de VS zijn gevlucht vanwege religieuze onderdrukking. Ze leven heel conservatief, maar koken geweldig. Er was een standje dat 'The Dutch Eating Place' heette, waar we geserveerd werden door Amish en een van de beste sandiwches in de afgelopen maanden heb gegeten, Ik wilde een gesprek met ze aanknopen, want zoals jullie misschien wel weten ben ik lichtelijk gefascineerd door hen, maar ze waren te druk. :(

Donderda 12 mei was mijn vrijdag de 13e. Het begon al met een kapotte bus opweg van Philly naar New York, die zorgde voor 45 minuten vertraging. Nadat we met al onze bagage door downtown Manhattan hadden gestruggled en afgeleverd in het hotel, besloten we om iets te eten te scoren en gewoon een beetje rond te lopen, om vervolgens naar een rooftop bar te gaan en onze week samen af te sluite met een Broadway show. Jammer joh, plans changed.In de Subway (restaurant) kwam ik erachter dat mijn mobiel was gejat uit mijn rugzak, dus zijn we op volle vaar teruggegaan naar het hotel, om daar onze mini kamer te doorzoeken, maar helaas, hij was echt weg. Dus in plaats van een middagje Central Park werd het een middagje Apple Store. Ik wilde per se bereikbaar zijn voor iedereen hier, mocht er iets gebeuren, en Apple is het enige wat ik nog kan lezen, dusja, ik moest wel. Gelukkig hadden we 's avonds nog wel Jersey Boys, wat een welkome afleiding was en echt een hele goede show. Van musicals verwacht je dat ze over-the-top zijn, met veel muziek, geluid, en kleur, maar dat was dit niet. Het was ingetogen en 'simpel,' maar desondanks echt de moeite waard.

Contiki - North by Northeast.
Vrijdagmorgen om 7 uur startte mijn groepsreis. Op dat moment wilde ik eigenlijk gewoon het liefste naar huis, ik was nerveus en na al het gedoe met m'n mobiel had ik er gewoon geen zin meer in. Ik ga ook niet alles van de hele reis beschrijven, maar ik zal de hoogtepunten eruit halen:
- Friends from all over the place:
We hadden een grote groep, zo'n 53 mensen, waarvan ongeveer 90% uit Australie of Nieuw Zeeland kwam, een paar uit Duitsland, UK, Ierland, een Zwitserse, een Japanse, een Amerikaan en ik. Ik had nog nooit mensen vandown under ontmoet, en heb ze dan ook gespamd met allerlei vragen over hun land en cultuur enzo. Wat ik wel weet is dat ik ook ooit down under ga en ze ga proberen op te zoeken. Iedereen kon gewoon goed met elkaar overweg, ondanks dat het zo'n grote groep was en je wel kleinere groepjes had, was het niet zo vanyou can't sit with us. Zelf ben ik niet vaak mee uitgegaan, omdat de dagen al best intensief ware en ik niet echt van de echte clubs ben, tot de laatste avond. Ik vond dat ik wel moest gaan om afscheid te nemen, wat eindigde in een van de beste avonden ooit. Drankjes waren maar 2$ en het was gewoon supergezellig met iedereen. Het afscheid nemen op woensdagmorgen was veel minder leuk, again omdat ik weet dat het laaaang zal duren voordat ik hen weer zal zien.

-Scenery:
Ik heb uren in de bus besteed, reizend van stad naar stad. Ik ben er wel achter gekoem dat ik absoluut geen bus persoon ben: je kan me gemakkelijk in een vliegtuig zetten voor 12 uur, maar na twee uur in een bus heb ik het wel gehad. Ik kan ook niet slapen in een bus, daardoor waren de dagen nog veel langer. Onderweg was het uitzicht echter wel heel mooi, vooral in Maine: met bergen, meren en veel groen. Het leuke is dat elke staat echt zijn eigen landschap, klimaat en wetgeving heeft, dus het lijkt net alsof je door een ander land reist. Ohio en Indiana hadden dan vooral weer platteland en uitgestrekte vlakten. Onderweg zijn we een dagje naar een van de wereldwonderen geweest:the Niagara Falls!Ze zijn niet de grootste watervallen ter wereld, maar wel diegenen met het grootste volume aan water, best indrukwekend. Er zijn 3 sets of watervallen, en we hebben ze allemaal gezien vanaf the Horblower, een boot die langs de watervallen vaart en waar je echt eiknat wordt door alle mist en damp vna de watervallen. De rest van Niagara is maar commercieel: casino's, winkelcentra, restaurants, etc, niet wat je verwacht bij zo'n wereldownder.
Op weg van Montreal en Toronto zijn we gestopt voor eenThousand Island Cruise, een boottocht door een baai met duizenden kleine eilandjes, maar waar ook 's werelds kleinste brug over internationale wateren is. Het weer was goddelijk (fijne afwisseling na de sneeuw en kou in Quebec) en de eilandjes waren schattig en klein, een ideale break voor lange busritten.

- The Amish
Op het moment dat onze tourmanager aankondigde dat ween stop in een echt Amish dorp zzouden hebben, was iedereen heel anthousiast. Zoals al eerder gezegd ben ik nogal geobsedeerd door eht programma Breaking Amish, en ik kon niet wachten om ze echt met paard en wgen rond te zien rijden. Het was een beetje een tegenvaller, het was wel een echt dorp, zonder stoplichten, skyscrapers, en met alleen een Subway als fastfood kete (goddeijke sandwiches bij een market), maar er waren toch heel wat gewone mensen en auto's en toeristen enzo, dat was jammer, maar de ervaring opzich was bijzonder.

- Independence
Deze reis heeft me uitgedaagd om dingen in m'n eentje te ondernemen. Zo ben ik alleen met de ferry naar de Toronto Islands gegaan, wat best een onderneming was in zo'n grote stad als Toronto. Niemand wilde mee en ik hoorde dat het uitzicht echt heel mooi is, dus besloot ik om alleen te gaan. Ik vond het spannend, maar het was echt de moeite waard en iedereen was super behulpzaam en vriendelijk, wat al een hele geruststelling was. Ook heb ik mijn laatste dagje in Chicago alleen doorgebracht, maar Chicago ken ik redelijk goed door een studiereis twee jaar terug, dus vond ik dit niet zo erg. Het spannendste was nog wel in m'n eentje terugreizen van Chicago naar New York en vervolgens naar Brussel. Ik had wel assistentie aangevraagd, maar toch moest ik m'n weg vanuit downtown Chicago naar het vliegveld vinden en vervolgens de juiste terminal (thankgod voor Uber). De afgelopen maanden zijn heel belangrijk geweest voor m'n zelfstandigheid, en heb dan ook elke kans benut om iets aan te gaan wat ik nog niet eerder heb gedaan. Ik was altijd al zo van 'nah, ik zie geen obstakels, en als die er wel zijn, dan komt er wel een oplossing,' maar dit is nog extra versterkt door de afgelopen tijd. Je moet wel, als er geen vertrouwd gezicht om je heen is om je te helpen, en daar leer je snel genoeg van.

Natuurlijk zijn er nog andere dingen die deze reis tot een succes maakten, maar ook dingen die wat tegenvielen, zoals de urenlange busritten en het leven uit je koffer, maar dat was het allemaal waard. De afgelopen maanden hebben me ook laten inzien dat ik heel graag een master in het buitenland wil doen, omdat ik eerlijk gezeg deen beetje klaar was/ben met Nijmegen, dus de komende maanden heb ik alle tijd om me hierin te verdiepen. Ik heb veel geleerd over mezelf, anderen, de wereld, dingen die ik waardeer van thuis en de VS, en de mensen waarop ik kan vertrouwen, waar ter wereld ik ook ben. Ik heb geen enkel moment spijt gehad van mijn beslissing, er waren momenten dat het minder leuk was, maar geen enkele keer dat ik dacht 'ik wil nu echt naar huis.' Ook mijn heimwee was veel minder erg dan gedacht, maar soms miste ik gewoon een vertrouwd gezict om alle ervaringen mee te delen, want een halfuurtje skypen of een wekelijkse blog is lang niet genoeg om alle ervaringen te verwerken en te delen.

Thanks to iedereen die wekelijks meelas!

I, I did it all
I, I did it all
I owned every second that this world could give
I saw so many places, the things that I did
With every broken bone, I swear I lived

Bugs and bucketlists

Ongelooflijk, dit is mijn laatste zondagmorgen op Siena en ik besteed mijn tijd aan diehard leren voor finals deze week. Ik kan me nog zo goed mijn eerste zondag herinneren: ik was om 6 uur wakker, er was nog niemand in ons huis behalve mijn roomie Libary en ik heb de hele ochtend geskyped met mijn familie. Het lijkt jaren gleden, maar tegelijkertijd voelt het als gisteren. De tijd is zo snel gegaan dat ik echt geen idee heb wat er met februari en maart is gebeurd, want ineens was het april. Ik droomde vannacht dat ik vanmorgen waker zou worden, uit mijn raam zou kijken en weer centimeters aan sneeuw zou aantreffen, wat me een lichtelijke shock bezorgde, maar gelukkig was dat niet zo. Het is wel bewolkt en regenachtig, maar ik hou ervan: ik kan me geen beter studieweer voorstellen.

Ondanks dat ik deze week het grootste deel van mijn tijd heb besteed aan finals prep zijn er ook nog wat andere (onverwachte) dingen gebeurd. Dinsdagavond kreeg ik hevige buikpijn, maar ik besteedde er niet zoveel aandacht aan: ik dacht dat het door het eten in de dining hall kwam wat niet echt goed smaakte, maar ik zei wel tegen Libary dat ik me niet echt lekker voelde. Midden in de nacht werd ik echter wel gedwongen om er aandacht aan te besteden: ik werd wakker met extreme buikpijn en misselijkheid, en heb de rest van de nacht niet meer geslapen. WOensdagmorgen ging het niet veel beter en kon ik amper m'n bed uit, maar ik heb mezelf wel naar health services weten te slepen, want ik voelde wel dat dit niet oke was. Ik werd verteld dat er een zogenoemdestomachbug heerste, een buikvirus wat na 24/48 uur weer over gaat, waar ze neits aan kunnen doen en wat je lichaam zelf moet verdrijven. Het enige wat ze hebben gedaan is me pilletjes tegen de misselijkheid gegeven en me 1.5 uur daar gehouden om te zorgen dat ik niet uitgedroogd raakte.
Het ironische is dat ik de vorige dag mensen in mijn klas erover hoorde prten, en ik dacht nog ohmy, ben ik blij dat ik daar geen last van heb, dat zou echt de slechtste timing ever zijn geweest, maar daar kwam ik wel van terug.
Met mijn onverwoestbare doorzettingsvermogen heb ik wel geprobeerd naar mijn middagcollege te gaan, maar na 10 minuten voelde ik me toch niet zo tof en ben ik naar huis gegaan. Ik haat het om ziek te zijn als je zo ver van huis bent, en ik voelde me ook echt gewoon goed ziek. Woensdag en donderdag heb ik het dan ook heel rustig aan gedaan: veel geslapen, gerust, en mijn eten langzaamaan weer pgebouwd. Ik moet zeggen dat ik nog steeds last heb van mijn buik, maar ik kan dit niet zo goed plaatsen.

Het enige lichtpunt woensdag was de plaatsing van mijn tweede HerCampus artikel, zie link:
http://www.hercampus.com/school/siena/foreign-bucket-list-sequel-american-dream

Ik blijf er trots op dat ik onderdeel ben geweest van deze groep, want HerCampus is best wel een ding op Siena: bijna iedereen kent ze wel, en ondnaks dat we een relatief kleine campus zijn, heeft HerCampus Siena het op nationaal gebied ontzettend goed gedaan.

Donderdag was mijn laatste Survey of American Literature classYAAAAAS (begrijp me niet verkeerd, literatuur is oke, maar dit was mijn minst favoriete Siena vak, en ik besteedde elke les met het wegkijken van de minuten op m'n horloge, omdat er geen klok in het lokaal hangt), en 's middags mijn Rhetoric & Oral Communication. Voor onze laatste Rhetoric class werden we gevraagd om te stemmen op een lijst van 20 awards, opgesteld door de docent, en tijdens deze les zouden we de awards dan uitreiken. Je kreeg extra credits als je er een uitreikte en/of als je er een kreeg. Van te voren wisten we niet wie welke award zou winnen, daar kwam de presentator pas achter tijdens zijn/haar introductie speech. Ik heb er twee gewonnen: eentje voor doorgaan ondanks balck outs, en eentje voor popularity/sympathy. Die tweede had ik echt niet verwacht, en het emisje dat hem presenteerde had een kroon gemaakt voor de winnaar, dus die gaat sowieso mee naar huis hahaha. Ik heb echt nog nooit zo'n leuke, ontstapnnen laatste les gehad: we hebben ontzettend veel gelachen en het was gewoon tof. Dit was absoluut het beste vak dat ik ooit heb gevolgd: mijn klasgenoten waren stuk voor stuk geweldige mensen, de docent was mega betrokken en enthousiast, en de workload was niet echt superhoog. Doordat we over persoonlijke dingen speeches hielden, voelde je je ook meer verbonden met elkaar, wat hier zeker aan bijgedragen heeft.
True story: een van mijn klasgenoten voerde campagne voor studeren in het buitenland en reizen als je jong bent. Voor haar laatste speech had een survey afgenomen om te zien uit welke staten/Nederlandse provincies we afkomstig waren, en op basis daarvan had ze voor iedereen een handout gemaakt met reistips geircht op zijn/haar staat of provincie, dus ik ehb er ook een voor Noord-Brabant haha!

Vrijdag was het de laatste keer Politics & The American Dream. Ik vond het niet zo'n ramp dat Politics over was, maar The American Dream wel. Na de les ben ik naar de docent gelopen om haar te bedanken voor alles, en ze stond op, gaf me een hug, en zei letterlijk dit: 'It was a nice class, it was nice to have you in class, congratulate your mother with having such a fine daughter, and good luck with the rest of your life.' Dit zou in Nijmegen dus NOOIT gebeuren, en ik waardeerde het echt ontzettend, alhoewel het laatste een beetje ironisch klonk.
's Middags was de afscheidsparty voor international students, gehouden in het oude huis van de President, wat echt prachtig was. Het was heel gezellig, er werden mooie dingen gezegd (please stop with making me cry), en het was gewoon tof. Daarna ben ik met Kelly naar Spring Cabaret geweest, het concert waar alle koren van Siena en gewoon goede solisten optreden. Hier heb ik een echte a capella groep gezien (Pitch Perfect it is!) en mensen die zo goed konden zingen dat ze me weer lieten huilen. Ik vind het nog steeds bijzonder als mensen gewoon hun mond maar open hoeven te doen en er komt zo'n mooi geluid uit, echt wow. Dit was ook de eerste keer dat ik me echt in de heaterwereld begeefde en ik moet zeggen: dit zijn bijzondere mensen. Alles wordt geanalyseerd vanuit het perspectief van toneelstukken en stages, iets waar ik me niet echt in thuis voelde.

Gistermorgen moest ik me door 44 pagina's literaire aantekeningen heen worstelen, en eigenlijk zou ik 's middags naar de Brazilian BBQ gaan, tot Leah met het geweldige idee kwam om naar Saratoga Springs te gaan, een plaats 20 minuten verderop, omdat het weer zo chill was. Dit idee veranderde al snel in een bezoek aan Lake George, een uurtje verderop. Het deed me echt denken aan Zuid-Frankrijk: een groot meer met boten en bergen op de achtergrond. Het dorp Lake George zelf is super toeristisch, en een huisje hier kost je al auw een miljoen dollar. We hebben wat rondgelopen en iets gegeten, om vervolgens weer terug naar Siena te gaan. 's Avonds dacht ik er wel over om met mensen te gaan chillen, maar ik ken mezelf, en tijdens tentamens moet ik mijn energie goed verdelen en exams gaan nu even voor alles, dus heb ik in bed genetflixed en ben daarna gaan slapen.

Mijn finals zijn morgen en woesndag, en dan heb ik gewoonzomervakantie!Naast die hard leren ga ik deze week ook inpakken, want volgende week zaterdag begint mijn mega travel adventure, naar Blessing of the Brains (gelovige school, dan krijg je dat), en nog een paar keer uiteten met mijn vrienden hier om echt afscheid te nemen. Ik weet niet of ik hierna nog echt ga bloggen, omdat ik volgende week zondag in Washington DC ben, en de zondagen erna aan het reizen met mijn bustour, maar ik ga mijn best doen, en anders: keep an eye on facebook! Wel thanks to iedereen die elke week mijn blog las, ik vond het fijn om alles wat ik meemaakte met jullie te kunnen delen en het is voor mij ook een manier om terug te halen wat er allemaal gebeurd is en hoe ik het ervaren heb.

Party in the USA 2.0

Het weekend waar al over gesproken wordt sinds januari was aangebroken, het weekend dat in het teken staat van drank, muziek en vrienden, het weekend om nog een keer helemaal los te gaan voor alle final exams and deadlines:Sienafest!

Afgelopen maandag was het ontzettend warm en heb ik ook twee uur heerlijk in de zon gechilld met vrienden. Het verbaast me hier nog steeds dat wanneer het 15 graden is, iedereen al in korte broeken, hemdjes, jurkjes en slippers loopt, terwijl ik het nog steeds koud vind. :') De andere dagen heb ik vooral besteed aan bijkomen van Montreal (want al dat bergbeklimmen had m'n lichaam best wel uitgeput), huiswerk en finals prep, sporten en opladen voor Sienafest. Woensdag nam Kelly, m'n Democrats girl, me mee naar Walmart om wat goedkope, low quality, paint worthy kleren te kopen voor de Paint Party die tijdens Sienafest gehouden zou worden.

Vrijdag was het ontzettend warm, echt gewoon benauwd warm, maar ik heb wel van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat in een hemdje en shorts gelopen, wat een verademing is na al die maanden winterjas, laarzen, en lagen kleren. Mijn tweede college was gecanceled, omdat de docent bang was dat mensen stiekem zouden gaan drinken tijdens de les en omdat ze wist dat er toch neit veel mensen zouden opdagen. Zoals al gezegd staat Sienafest echt in het teken van alcohol: hoe meer hoe beter en hoe eerder hoe beter. Dronken zijn is de standaard, iets waar ik nog altijd moeite mee heb en waar ik ook wel een duidelijk verschil in zie tussen Nederland en de VS. Ik bedoel, een drankje op z'n tijd is lekker, maar a) ik kan echt niet op het tempo drinken waarmee sommige mensen hier drinken, voor mij is het geen water of limonade en b) ik hoef niet elke vrije minuut die ik heb dronken door te brengen. Maargoed, smaken verschillen.

De controle tijdens Sienafest was heel streng, je wwas verplicht om altijd je studentenkaart bij te hebben & een gewoon ID, en als je het gebied van de townhouses inwilde (waar de meeste seniors wonen), werd je ook gewoon gecontroleerd: public safety stond overal met hekken, zodat geen enkele minderjarige binnen kon sneaken, maar dit is toch wel gebeurd. Het doel was om alleen maar 21-jarigen door te laten die in de townhouses wonen, om zo alcohol gebruik van underclassmen tegen te gaan, maar ja, op een gegeven moment konden e niet iedereen meer controleren, en mensen hadden echt de meest rare vehralen om toch binnen te kunnen komen.

Vrijdagavond ben ik naar Jenna's huis gegaan om vervolgens naar het andere eind van campus te gaan om onze vriend Andrew op te halen, die niet binnen kwam. Dit wa sde eerste keer dat ik in de echte echte dorms kwam, en ik vond het een ervaring:overal eerstejaars! Ik heb de luxe om in een townhouse te leven met een best wel grote kamr, maar ik vind het knap dat mensen met 2, 3, of 4 op die oppervlakte kunnen leven zonder elkaar na twee weken al af te maken. Daarna zijn we naar de gym gegaan, waar het concert plaatsvond:dit jaar was het Kid Ink, niet echt dat je zegt wow, vandaar dat ik hem ook niet heb gezien. Het was echt broeierig warm in de zaal, maar ik heb wel wat van de openingacts gezien, die ebter waren dan Kid Ink zelf, hoorde ik later. Na 10 minuten was ik iedereen al kwijt, omdat het druk was en donker, maar op een gegeven moment kwam ik Leah weer tegen. Met haar ben ik naar Jenner's huis gegaan, om daar te chillen. Na een tijdje had ik het wel gehad en ben ik naar een ander huis gegaan waar het wel iets gezelliger was. Een van de betere dingen is dat Siena ook free foodtrucks aanbood, waar we gebruik van hebben gemaakt: om 11 uur 's avonds zijn we teruggelopen naar het centrale gedeelte van de campus waar ze hotdogs en mac 'n cheese hadden. Kelly wilde een foto met de man van Public Safety, dus had ze een verhaal opgehangen dat het op mijn bucketlist staat om eenselfie te hebben met iemand van Public Safety. Hij was er niet echt heel blij mee, maar uiteindelijk gaf hij wel toe, en nu hebben we een selfie met public safety (het staat totaal niet op mijn bucketlist, maar toch). Om 12 uur was iedereen al compleet gesloopt, inclusief mij, dus ben ik moe maar voldaan mijn bed ingekropen.

Mijn roommate is een weekend naar haar familie in Connecticut, wat echt heel fijn is om eerlijk te zijn. Gewoon even weer wat privacy en niet iemand die tot 2 uur in bed ligt en nachtenlang gesprekken voert met haar Latin lover, en om gewoon je eigen ding te kunnen doen zoner je zorgen te maken dat je iemand alstig valt: heerlijk! Ze vertrok gistermorgen al heel vroeg, maar ik was zo knock out dat ik het niet eens gehoord heb. Mijn dag begon met een DUnkin Donuts ontbijt met Kelly, waar we ookmunchkins hebben gehaald voor de boozy brunch waar we voor uitgenodigd waren. Munchkins zijn een soort kleine deeg dingetjes, gemaakt van het deeg van een donut, en je hebt ze in allerlei soorten.
De boozy brunch werd georganiseerd door de presidents van Her Campus en dit was de eerste keer dat ik zowle een mimosa als een munchkin heb gehad (checking off my bucketlist!). 's Middags was er een soort van carnival met food trucks, opblaasbare dingen, een zip line, en nog meer dingen die je daar verwacht. Iedereen werd wel opgeroepen om online een soort verklaring te tekenen waarin je aangaf dat je vrijwillig mee deed en dat Siena niet aansprakelijk was voor eventuele verwondingen ofzo. Ik wilde heel graag de kabelbaan doen, maar natuurlijk, net op het moment dat wij kwamen waren ze aan het opruimen en stonden ze op het punt om te gaan.
In de loop van de middag ben ik wel even terug naar huis gegaan, om even een moment voor mezelf te hebben en op te laden, want ik voelde me niet echt top en ik wist dat ik nog een hele avond voor me had. Na een tijdje kon ik er wel weer tegenaan en ben ik ergens gaan barbecuen en nog meer chillings, om vervolgens weer terug naar huis te gaan en me om te kleden voor de Paint Party!

Iedereen verzamelde zich in Jenna's huis en samen zijn we dan ook terug naar campus gelopen. Gelukkig paste mijn cheapskate walmart kleren, want ik wilde niet dat de verf op mn goeie kleding kwam. Er waren echt heeeel veel mensen, en omdat iedereen al ebst wel wat op had werd er behoorlijk geduwd, getrokken en op tenen gestaan. De verf was wel echt geweldig, het zat vooral in mijn haar en nek, maar ook wel op mijn shirt, wat mijn ultieme doel was. Jenna werd omver gegooid door een of andere crowdsurfer, waarna we het wel voor gezien hadden en we het tijd vonden voorlate night pizza in de dining hall. We wren niet de enigen met dit idee, maar toch blijft de pizza lekker. Het was echt superkoud, dus zijn we zowat naar huis terugerend, waar ik een lange, warme douche heb gehad om lle verf van me af te spoelen en meteen sliep toen mijn hoofd m'n kussen raakte.
Nu gaa het wel prima, afgezien vna intense vermoeidheid en alles wat daarbij hoort. Vandaag beschouw ik dan ook als de ultieme dag om bij te komen en me voor te bereiden op de laatste 1.5 week studeren voordat ik dan echt alzomervakantie!!!heb. Ik ga ook genieten van het feit dat mijn roommate er nog niet is, heerlijk.

Crossing borders

Eindelijk, eindelijk is het boven de 20 graden in New York State! Wat verrassend is, omdat we twee weken geleden nog inches aan sneeuw hadden, maar dit maakt alles wel vee beter. Zoals velen van jullie weten heb ik mijn verjaardagsweekend in Montreal, Canada doorgebracht, maar dat was niet het enige wat deze week gebeurde.

Maandag was het rally-day in Albany, zowel Donald Trump als Bernie Sanders kwamen all the way up north om te campaignen en voters te scoen, want morgen is de lang verwachte New York State primary! Ik kon niet naar Bernie, maar ik ben wel heel onverwachts naar Trump geweest, en laat ik nog even benadrukken dat ik absoluut geen Trump supporter ben, maar dat ik wilde gaan voor de ervaring.Ik had het wel in m'n hoofd om te gaan, maar ik wilde niet alleen, omdat die rallies best wel gevaarlijk kunnen zijn, maar toen zei iemand die ik hier ken dat zij ook wilde gaan, dus gingen we samen. Ze raadde me aan om geen pro-Democrat shirts aan te doen, want dat kan verkeerde reacties oproepen onder de echte diehard Trump supporters. De rally werd gehouden in Times Union Center, waar ook basketbal wedstrijden en concerten worden gehouden, het heeft capaciteit voor ongeveer 16000 mensen. Wij hadden nog wel een okayish plek, en het was ook redelijk druk, maar ik vraag me af of dit gewoon mensen met interesse waren of echte Trump fans.
De rally begon met 'The Pledge of Allegiance,' een soort mantra die loyaliteit aan het land en de vlag geeft. Wat ik weet is dat dit dagelijks op basis- en middelbare scholen wordt gedaan, en het is dus belnagrijk. Daarna kwamen er verschillende sprekers, een man kon alleen maar zeggen 'BUILD THAT WALL!' en 'MEXICO WILL PAY FOR IT!' Schuin achter mij zat een 6-jarige die ook alleen maar kon roepen 'Build that wall!' ik dacht echt wow, jij bent al gehersenspoeld.Vervolgens kwam er een vrouw die vertelde dt haar grootouders immigranten waern die geen Engels spraken etc,maar waarom stem je dan op Trump?!'

Trump werd aangekondigd als 'The Next President of the US,' wat een beetje overdreven is, want hij heeft de nominatie nog niet eens, maar he, je moet iets om supporters te krijgen. Hij zou om 7 uur beginnen, maar begon 10 minuten later, om naar eigen zeggen de duizenden en duizenden mensen die buiten nog stonden te wachten de kans te geven om binnen te komen. Serieus overdreven, want het was niet eens vol. Daarna ging hij een uur door over dat hij miljoenen stemmen voor ligt op Cruz en Kasich, en dat hij vele well-known endorsers heeft, en dat iedereen unaniem op hem stemt. Daarnaast ging het over de muur en immigratie, en dat hij Bernie Sanders haat want het is een big fat liar, maar hij is het met hem eens dat Hillary Clinton al helemaal niet moet winnen, want zij is nog veel en veel erger.
Ik had gehoord dat als je niet genoeg meedeed met de chants, je eruit kon worden gezet, maar gelukkig was dit niet zo, en de enige chant was 'USA! USA!' Toen we naar buiten gingen spotten we wel de nodige protesten, voor Times Union Center was een kleine rel ontstaan, en blijkbaar waren er best veel Siena studenten die eruit gekickt zijn omdat ze anti-Trump yells deden, een ervaring dus.
Dit stond niet op de bucketlist, maar ik vind het toch wel itnens dat ik ben gegaan en dat ik een keer een echte rally heb meegemaakt, omdat dit waarschijnlijk de verkiezingen worden waar iedereen nog jaren over gaat praten. Het is ook dat ik beter weet en er met een neutrale houding naar kon kijken, maar ik geloof dat als je niet beter weet, je je gaat gedragen zoals dat 6-jarige kind, want rallies zijn wel een beetje brainwashing.

Donderdag was een ander politiek event: het debat tussen Hillary en Bernie in Brooklyn, NY. Ik ben met mijn vrienden van de Democrats naar een soort restaurant in Albany geweest, waar een viewing party was. Van te voren waren er speeches van een lid van de State legislature, maar ook een voormalige presidents kandidaat en governor of Vermont. Ik dacht dat het een algemeen event was voor de Democrats, maar het was wel heel erg pro-Hillary, vandaar dat ik nu elke dag gespamd wordt met emails over hoe goed ze het doet en of ik morgen wel wil gaan stemmen op de andereNext president of the United States.We hebben niet heel veel van het debat zelf meegekregen, omdat het volume niet superhoog kon (want het was een restaurant) en omdat er veel meer mensen kwamen opdagen dan dat ze verwacht hadden, maar het was tof.

Donderdag heb ik ook m'n laatste speech gegeven voor m'n Rhetoric & Oral Communication class, en hoeveel ik ook van dat vak hou, hoe leuk de mensen ook zijn, en hoewel ik totaal geen problemen heb met presenteren, ben ik blij dat het voorbij is. Nu kan ik me echt gaan richten op finals week, want dat wordt wel een strakke plannin. Ik heb niet zozeer stress voor de finals, maar wel voor het inpakken van m'n kamer. Ik heb wel weten te regelen dat ik een tentamen op woensdagmorgen mag maken ipv vrijdagmorgen, zodat ik nog 3 volle dagen heb om te pakken, te wassen en afscheid te nemen van iedereen.

Vrijdag ben ik wel naar m'n morning lecture geweest, en ik had een super nette mail naar m'n andere docent gestuurd om te zeggen dat ik 's middags niet kwam, stuurt ze een mailtjeI'm going to cancel class anyway because he weather is too nice.Prima joh, heb ik nog steeds een perfect attendance. Om 12 uur vertrok m'n bus naar Montreal, en ik verbaas me er nog steeds over dat ik het gewoon heb gedaan, zonder enige stress of iets. De tijd hier heeft me wel geleerd om veel zelfstandiger te zijn en niet meer zo moeilijk te denken over spontane beslissingen, ideeen, of reisplannen. Ik vind het niet leuk om 5 uur in een bus te zitten, maar ik doe het nu wel gewoon, terwijl ik dat thuis echt nooit zou doen. De meest ranzige persoon aller tijden kwam naast me zitten, en de eerste 3 uur tot aan de grens heb ik besteed met naar buiten kijken en het landschap van upstate New York in me op te nemen, wat bergachtig was (Adirondacks), maar ook veel platte velden,

De grens overgaan was een interessante ervaring: ik werd gebombardeerd met vagen wie ik was, wat ik kwam doen, wie ik kwam opzoeken, of ik deze persoon vertrouwde, hoelang ik deze persoon al kende, of ik wel weer terugging, of ik maandag colleges had, of ik iets van zelfverdediging bij had, etc. Ik heb alles naar waarheid beantwoord, en gelukkig mocht ik toen de grens over. Het duurde eeuwen voordat iedereen er was, waarop ik op een gegeven moment aan de buschauffeur vroeg 'What are we waiting for?' met als antwoord 'PEOPLE.' Okay, duidelijk. De rit van de grens tot aan Montreal zelf was niet zo lang, maar hte duurde langer omdat de buschauffeur niet de exacte weg wist, de andere bus uit het oog verloor, en we een beetje verdwaalden. Uteindelijk kwamen we bij het station, een uur na geplande aankomst, waar ik herenigd was met mijn best friend from home.
We dropten onze spullen in onze hotel room en besloten maar opzoek te gaan naar iets te eten, want het was half 7 en we hadden honger. Italiaan it was, met geweldige pizza's en heel veel luidruchtige Fransen. Daarna zijn we gaan rondlopen en hebben we een stukje van het ondergrondse stelsel van Montreal gezien, met inkelcentra's, restaurants, metro's, en tunnels die de gebouwen in de binnen stad met elkaar verbinden.

Zaterdag stonden we vroeg op om het ontbijt uit te testen dat het hotel bood, maar het was echte armoe, dus zijn we opzoek gegaan naar iets beters. Na rondjes lopen kamen we bij een creperie, want ja, Frankrijk is crepes, dus ook Montreal. We zijn naar een of andere kerk geweest die heel erg op de St. Pieter lijkt, maar dan kleiner, om daarna de klim naar Mount Royal te doen. Over de bergen en door het woud voelden we ons wel een beetje verdwaald, dus we hebben de eerste de beste voorbijganger aangeklampt om te vragen hoe we bij het uitzicht punt van Mt. Royal kwamen, en ze zei dat het nog zo'n halfur tot 40 minuten lopen was, maar we moesten wel de berg af met haarspeld bochten. Echte ellende, ik kon toen al niet meer, tot we bij een bushalte kwamen, waar een aardige local ons vertelde dat die bus ons naar het uitzichtpunt zou brengen. Echter, die uitzichtpunt was niet het echte,want ik herkende het niet van 3 op reis! Het was mooi though, maar niet de moeite waard. Ik ben een pusher, dus ben ik weer op wat locals afgestapt die bereid waren om ons zo dicht mogelijk naar het echte uitzicht punt te brengen, en dit was echt prachtig. We hebben hier wat foto's gemaakt en hebben even gechilld, want ondertussen hadden we al best wel wat geklommen.
Vervolgens zijn we met de bus en metro naar Old Montreal geweest, waar we de haven hebben gezien, de Notre Dame, en nog wat meer oude, belangrijke gebouwen. Old Montreal is echt Parijs 2.0, wat het contrast in Montreal zo leuk maakt: aan de ene kant heb je het Amerikaanse met wolkenkrabbers en de straten die opgedeeld zijn in blokken, maar aan de andere kant heb je echt nog een oude stad met smalle straatjes en kinderkoppen. We hebben nog wat meer oude gebouwen gezien en eindigden onze tour op McGill University, wat een hele mooie campus is in het midden van de stad. 's Avonds hebben we een van de betere burgers gegeten en een drankje gedaan bij onze nieuwe vaste stek, om vervolgens gesloopt maar voldaan te gaan slapen.

Gistermorgen hebben we het ontbijt van het hotel maar weer gelaten voor wat het wat was en zijn we opzoek gegaan naar een bakkerij in onze straat, die aangegeven stond in mijnLike a local app, dus het meost wel goed zijn. En het was echt goddelijk, ik heb al maanden geen croissants meer gehad, maar dit was een perfect birthday breakfast. Daarna hebben we de metro genomen naar het Olympisch Stadion en de botanische tuinen, maar de tuinen waren nog niet in bloei en het stadion was dicht, maar het was tof om het wel gezien te hebben. Het warmde snel op, maar om toch wat afkoeling te zoeken zijnw e met de metro teruggegaan naar een kusntmatig eiland in de St. Lawrence rivier, waar je wel een mooi uitzicht over Old Montreal had. We waren nog steeds gesloopt van de vorige dag, en het was warm, dus hebben we het vooral rustig aan gedaan. Uteindelijk zijnw e beland op het terras van een of andere bio organische tent waar weeindelijk birthdaycake hebben gegeten, na er het hele weekend naar opzoek te zijn geweest. Mijn bus vertrok om 5:15 vanuit Montreal, en dit keer vond ikdat mijn tas belangrijk geneog was voor een eigen stoel, dus had ik niemand langs me. Ik heb van het uitzicht genoten tot de zon onderging, wat prachtig was. Het passeren van de grens ging dit keer ook makkelijker, alleen mocht ik nu niet m'n spullen meenemen, en toen ik in de bus terugkwam merkte ik meteen dat ze doorzocht waren. Niet dat ik iets te verbergen heb, maar toch.

Nu ben ik nog steeds best moe, verbrand, en m'n spieren doen zeer, maar wow, wat ben ik blij dat we het voor elkaar hebben gekregen om te meeten voor onze verjaardagen. Het was wennen om weer Nederlands te praten voor een heel weekend en om dan weer terug te schakelen naar Engels, maar het was echt chill om weer met iemand bekends van thuis te zijn. Ik hecht heel veel waarde aan mijn verjaardag, en ik vond het dan ook best moeilijk om te bedenken dat ik niet echt plannen had en niemand 'bekends' had om het mee te vieren, maar dit weekend is historisch en gaat de boeken in als en van de beste birthday weekends. Montreal is een geweldige stad dat echt ales heeft, en alhoewel Frans niet meer zo mijn ding is en ik me ergerde aan te luidrichtige Frans-Canadezen, was het die vijf uur durende busrit meer dan waard.

'Mashedachusetts'

Food word pun of the year, haha. Nee maar serieus, er is een lijst met food word puns voor alle vijftig staten, en deze hoort bij Massachusetts. New York, bijvoorbeeld, wordt dan New Pork, en Connecticut 'Baconnecticut.' Het is moeilijk, ik weet het, maar je meot de humor er maar van inzien :') De titel verwijst overigens naar mijn weekend dat ik in Easton, Massachusetts heb doorgebracht, samen met Leah, Jenner, en Leah's vriendin Caroline.

Maar eerst even terug naar het drama van afgelopen week: SNEEUW. En niet zomaar een beetje! Zondag sneeuwde het lichtjes, maar maandag was het absolute toppunt. Ik heb nog nooit zoveel sneeuw in mijn leven gezien, afgezien van de jaren wintersport in Oostenrijk met papa.Letterlijk alles was wit toen ik wakker werd. Met heel veel struggles heb ik mijn weg over campus weten te vinden, mdat het maar bleef sneeuwen werden de paden niet schoongeveegd, dus je kon amper zien waar je liep. Later heb ik met Libary een sneeuwpop proberen te maken, maar de sneeuw was niet plakkerig genoeg, dus besloten we maar een sneeuwengel te maken, wat een veel groter succes was. Ze strooien hier ook niet met zand of zout ofzo, ze vegen alleen de sneeuw weg, waardoor de paden vochtig blijven en het met vorst een grote ijsbaan wordt, levensgevaarlijk. Dit gebeurde dinsdag en woensdag, maar donderdag regende het, dus was alle sneeuw weer weg. Ik vond het allemaal niet zo prettig, door die gladheid durfde ik amper ons huis uit, sneeuw in april is niet wat ik van NY verwachtte, en met talloze bijna-val-acties had ik het wel een beetje gehad.

Hillary Clinton was afgelopen maandag in Albany, Ted Cruz was in een of ander gehucht in de buurt, en deze week komen Trump en Bernie Sanders. De New York primary is volgende week dinsdag, en op dit moment is Albany national news, omdat het gezien wordt als 'the Brain Belt.' Ik zou best wel naar Sanders willen, of Trump, gewoon om mee te maken hoe zo'n rally in z'n werk gaat en wat er precies gebeurt, maar ik moet nog maar zien of dat gaat lukken.

Qua studie was het afgelopen week niet zo druk, net als komende week, wat best wel even lekker is/was. Ik heb wat papers die ik moet schrijven, maar de topdrukte komt over twee weken als het einde van het semester in zicht is. Het is nog maar 27 dagen tot ik mam weer zie en we onze busroadtrip gaan beginnen, en ohmy ik ben excited.

Vrijdag ging ik, eindelijk, met Leah en Jenner naar Massachusetts. Ik was echt heel gelukkig dat ik dit weekend niet thuis was, want mijn huis gaf weer een feestje, en ik hoefde tenminste niet met alle rotzooi te dealen (en het was echt een rotzooi, ik zag snapchats). 3 uur rijden is nog steeds niet echt mijn ding, en de route is totaal niet scenic ofzo, dus het was nogal een saaie rit, maar we werden wel weer met open armen ontvangen, en home cooked food! Onbeschrijfelijk hoe erg je daar naar uitkijkt na alle weken dining hall. 's Avonds hebben we gechilld op de bank en margarita's gedronken. Zaterdag hebben we de bekende duck tour door Boston gedaan: het is een sightseeing tour over landen door het water. Het is echt heel cool, zo kom je vanalles te weten over Boston en de tourguide had heel veel humor, wat het alleen maar beter maakte, maar hij had een heel sterk Boston accent, dus de helft van de tijd verstond ik niet waar het over ging, maargoed, het uitzicht was mooi.
Daarna zijn we naar Harvard Square gegaan, waar we door Harvard Yard hebben gelopen (dit keer iets langer dan 10 minuten), heerlijk Mexicaans hebben gegeten en daarbij 3 mandjes met chips hebben veroberd, en zijn we verder door Cambridge gaan lopen. Rond 5 uur waren we allemaal zo gesloopt dat we terug naar Leah's huis zijn gegaan en de rest van de avond tv hebben gekeken en nog meer gegeten hebben.
Vanmorgen was drama: Jenner wilde per se om een bepaalde tijd weer terug op Siena zijn om een voetbaldwedstrijd in Engeland te kijken, dus we kwamen tot het compromis dat we om half 9 weg zouden rijden. Ik had mijn wakker op 7:45 gezet, maar op de een of andere manier heeft dat ellendige ding zichzelf verzet, waardoor mijn wekker helemaal nooit is afgegaan. Ik wilde me omdraaien om nog verder te slapen toen ik me bedacht dat het wel slim zou zijn om mijn wekker te checken,die 8:17 aangaf! Ik sprong uit bed, schoot in mijn kleren, propte een bagel naar binnen en klaar was ik! Ik kan er echt niet tegen als ik zo moet haasten 's morgens, dus dit was niet echt eht beste begin van de dag.
Dadelijk gaan we even snel naar Walmart, en vanavond eet ik met vrienden, om daarna te chillen en op te laden voor een nieuwe week.

Volgend weekend heb ik weer meer travels op de planning: ik ga meete met Maxim in Montreal, Canada, om onze verjaardagen samen te vieren! Ik kijk er echt heel erg naar uit, sowieso om weer iemand bekends te zien en ook gewoon om van campus af te zijn, want soms zit je hier echt vast als je geen auto hebt. Dus volgende zondag geen blog, maar ik update snel!

Snow in April, whut?

Ik keek vanmorgen uit het raam en BOEM, daar lag een dik pak verse sneeuw. Hallo, hier zit toch niemand meer op te wachten? Ik in ieder geval niet. Ik was me er al mentaal op aan het voorbereiden dat we morgen een potentiele sneeuwstorm met zo'n 10 cm zouden kunnen krijgen, maar dit is eensurprise.Ik mag niet klagen over deze winter, absoluut niet, maar dit is net iets teveel van het goede. Vooral omdat ik vanmiddag met een van m'n vrienden naar Albany zou gaan om te lunchen en een beetje te sightseeinng, maar goed, als het droog is en niet al te koud, kan dat nog wel.

Deze week is er niet heel vele bijzonders gebeurd, maar dat komt omdat ik voornamelijk bezig was met het diehard stampen voor mn Contemporary Politics tentamen: we moesten de hele regering + al hun taken en functies en procedures leren, wat best wel taai was (40 pagina's aan aantekeningen!!!). Vrijdagmorgen was ik eindelijk verlost, en nu is de rust een beetje wedergekeerd. Ik moet voor het einde van het semester nog twee echte leertentamens, drie essays, een speech en een portfolio. Twee van die essays moeten af voor finals week, dus ik begin morgen maar alvast, want het einde wordt een grote chaos en hectissch,so better safe than sorry.

Woensdagavond ben ik spontaan naar een lecture in de MLK series geweest (Martin Luther King). Deze elctures worden jaarlijks gehouden en zijn best wel een ding. Heel veel studenten gaan erheen omdat het ze credits oplevert (waaronder ik), maar er zijn ook best wel veel locals die gewoon interesse hebben. Dit jaar kwam Reverend William Barber, een bekende priest uit North Carolina, spreken over de Civil Rights Movement en de rechten voor African-Americans vanaf de Civil War tot nu. Af en toe verloor ik mijn aandacht en had ik geen idee waar hij het over had, maar het was wel superinteressant. DIe man sprak vol passie over hetgeen waar hij in geloofde en om deze passie over te brengen begon hij af en toe echt te schreeuwen. Ik zat op de achterste rij en ik werd er soms al door weggeblazen, dus ik had medelijden met de mensen die vooraan zaten: die waren waarschijnlijk doof voor een tijdje. Het elverde me wel 5 extra credits op, waardoor ik van een B naar een A ging voor m'n laatste speech, woohoo.

Donderdag was het weer tijd om wat dingen van de bucketlist af te strepen: zo ging ik met Leah naarPanera Bread.In Chicago heb ik hier vele uren doorgebracht, maar het is zo goddelijk lekker dat ik meteen ja zei. Ze hebben allerlei soeps, sandwiches, en salades, maar ook de beste scones en cinnamon rolls die ik ooit gehad heb. Geen verrassing dus dat ik na mijn soep&sandwich een paar pastries mee naar huis nam.

Vrijdagavond was een van de hoogtepunten van mijn tijd in de VS: Relay for Life. Relay is een fundraiser voor the American Cancer Society. De bedoeling is dat je je inschrijft met een team (wat meestal een club of sportsteam is) en dan rondjes gaat lopen om een bepaalde track in de gymzaal. Leah overtuigde me om haar team te joinen, wat ik heb gedaan. Al met al heeft Siena meer dan 18000$ opgehaald, wat echt een groot bedrag is. Gedurende de avond waren er speeches van studenten die kanker hebben gehad/iemand verloren hebben aan kanker, voldoende eten voor een weeshuis, karaoke, en het mooiste was nog de lichtjes ceremonie. Alle lichten in de gymzaal werden uitgedaan, en in eht midden van de track was met kaarsen 'hope' geschreven. Ieder kreeg een glowstick en we werden gevraagd om meerdere rondjes rondom de track te lopen. Het was echt best wel emotioneel, en ook heel indrukwekkend om daar met zoveel mensen, in het donker, te lpen. Dit maakte diepe indruk, ondanks dat ik zelf niemand ken die kanker heeft (gehad) of eraan gestorven is. Ons team heeft echt best wel veel gelopen, maar ik ben zo blij dat ik de kans heb gehad om dit te doen en deze ervaring mee te maken: het voelt goed om iets voor anderen te doen.
Daarna zijn we naar Jenna's huis gegaan om te eindigen op een mega feestje, waar het heel warm was en waar heel veel mensen waren, maar wat wel gezellig was.

Gisteren besteedde ik een deel van mijn middag in de mall, want dat was wel weer even geleden. Naast mijn gebruikelijke tasks vond ik dat ik ook nieuwe kleren verdiende: jurkje en vestje in the pocket. De wachtrijen overal waren zo intens lang dat ik het na een winkel wel gehad had. Gisteravond was ik nogal gesloopt: netflix and chillings in bed (letterlijk dan, hehe).

Komende week is het wat rustiger qua huiswerk en alles, maar zoals gezegd wil ik wel al aan m'n essays beginnen. Vrijdag is het de bedoeling dat Leah en ik naar Boston gaan (alweer! :)), maar de details zijn nog onbekend. Mijn roomie, Libary, zou oorspornkelijk ook meegaan, maar die vond het nodig om gisteren ineens af te zeggen. Iedereen die mij een beetje kent snapt wel dat hieruit een flinke discussie volgde, vooral vanaf mijn kant, maar dat maakte weinig indruk op haar. Ze zei doodgewoon 'Ja, die dingen gebeuren nou eenmaal,' waarop ik antwoordde 'Nou, misschien in jouw cultuur, maar zeker niet in die van mij.' Soms vind ik het nog best moeilijk om met de Zuid-Amerikaanse cultuur om te gaan, omdat het totaal tegenovergesteld is aan wat ik gewend ben, maar langzamerhand begin ik het te begrijpen, heb ik in ieder geval iets geleerd.

Roadtrippin'

Iedereen wachtte zondagmorgen vast met smart op een nieuwe blog, maar helaas, ik was te druk met eitjes kleuren en Pasen vieren, dus vandaar dat het nu al dinsdag is en ik nu pas kan schrijven. Afgelopen week was het Easter Break van woensdag t/m gister en die heb ik doorgebracht in de omgeving van Boston, Massachusetts.

Colleges gingen gewoon door van maandag tot woensdag, en ik heb letterlijk de uren afgeteld tot woensdagmiddag 14:30 uur, want dat betekende dat m'n break officieel begon. Bummer was dat ik dinsdag slachtoffer werd van de bekendeCasey's kip voedselvergiftiging, waardoor ik dinsdagmiddag heel de middag in bed heb doorgebracht en er even ben uitgekomen om een presentatie te doen. Ik voelde me echt beroerd en had de docent gevraagd of ik als eerste mocht om daarna meteen weer naar huis te gaan, waar hij het gelukkig wel mee eens was. Tegen een uur of zes ging het wel weer beter en kon ik iets lichts eten, wat maar goed ook was, want 's avonds had ik mijn eerste officiele event met de College Democrats! We gingen naar een Jefferson-Jackson reception, wat een jaarlijkse fundraiser is, georganiseerd door College Democrats New York. Er werden toespraken gehouden en awards uitgereikt, maar het meest voorname doel wsa toch wel socializen met allerlei belangrijke politieke mensen die een rol spelen in Albany of New York State. Ik was op een gegeven moment een beetje kwijt wie nou wat deed, daarom bleef ik maar dicht in de buurt van mijn mede Siena Democrats, wat wel heel gezellig was. Toen we thuis waren ben ik wel meteen mijn bed ingedoken, want ik voelde me nog steeds niet helemaal geweldig.

Woensdag voelde ik me weer oke, en ik was klaar om de drie uur lange autorit naar Easton, Massachusetts aan te gaan. De route had niet echt bijzondere hoogtepunten, wat best jammer was, want het was gewoon een rechte weg door heel Massachusetts. We hadden wel letterlijk een hoogtepunt: deze snelweg gaat dwars door een of ander gebrgte, dus mijn oren gingen steeds open en dicht, maar meer dan dat was het niet.
Eenmaal bij Leah thuis werden we met open armen ontvangen en kregen we een geweldig home-cooked dinner (lasagna, altijd goed). Daarna hebben we gechilld op de bank en gesocialized met haar ouders, tot die moeder ineens aankwam met eenEaster basket!
Easter basket:het is een Amerikaanse traditie om je kinderen/familie met pasen een Easter basket te geven, voornamelijk gevulld met snoep en/of andere spulletjes.
De reden dat ik nu al een basket kreeg was dat ik Pasen niet met hen zou doorbrengen, vandaar dat ze er nu al een had gemaakt. Hij was gevuld met snoep en chocola (wat ik maar met Leah en Jenna heb gedeeld) en een t-shirt met Easton erop, echt superlief! Ik wist gewoon niet zo goed wat ik moest zeggen.

Donderdagmorgen heeft Leah me haar hometown Easton laten zien: zo zijn we langs haar High School gereden, hebben we een stukje door een State Park gelopen, en het meest schockerende van alles: een foto genomen van het Trump bord dat in Easton hangt. Daarna zijn we met Jenna met de metro naar Boston gegaan, waar we een stukje van de Freedom Trail hebben gelopen, het graf van Benjamin Franklin en wat andere belangirjke mensen hebben gespot, en hebben geluncht in een cafe dat het decor vormt voor een of andere musical/film. Het jammere was dat het echt superkoud was, wat buiten rondlopen niet echt leuk maakte. OH en ik heb een foto met Sam Adams, ofwel een van de vechters voor Onafhankelijkheid! Na Boston ben ik met Jenna mee naar huis gegaan, waar ik weer met open armen ontvangen werd. Ik kreeg een tweede Easter basket, dit keer gevuld met zeepjes, een handdoek voor je haar, een armband, handsanitizer, eten, en een mega grote douche spons! Ik was nog meer onder de indruk dit keer en was zo dankbaar voor de gastvrijheid en energie die die moeder erin had gestopt dat ik weer niet zo goed wist wat ik moet zeggen. 's Avonds zijn we uit eten geweest bij een restaurant waar je een dummy versie van gokken kan doen: iedere tafel heeft een tv, en voor elk rondje verschijnen er 80 nummers op het scherm, de bedoeling is dat je van te voren een set nummers kiest, en als die nummers dan worden uitgekozen, dan heb je geld verdiend. Die moeder ging er helemaal in op, ik vond het nogal afleidend dat er op elke tafel een mini tv staat en dat mensen hun hele diner besteden aan het checken van de nummers. Hier heb ik wel weer eens een caesar salad gehad, wat echt een verademing was.

Vrijdag hebben we niet heel veel interessants gedaan, afgezien van eten: we zijn naar IHOP (pancake house) gegaan om te ontbijten en 's avonds naar The Cheesecake Factory. Ik hou hier echt heel erg van, en wat je ook neemt, het is altijd lekker. Overdag regende het nogal, dus hebben we het grootste deel van de tijd op de bank doorgebracht (super comfortabele bank!) en heb ik een paar van Jenna's vriendinnen en haar vriend ontmoet, emt wie we 's avonds ook uit eten zijn gegaan. Op mijn bucketlist stond altijd al 'een stuck cheesecake/carrotcake van de Cheesecake Factory eten' en vrijdag was het dan eindelijk zover! Ik had carrotcake besteld en deze maar in een doggy bag mee naar huis genomen, want ik kon echt niets meer op. Jenna en een van haar vriendinnen waren de afgelopen week jarig geweest, dus de hele Cheesecake Factory crew kwam zingend naar onze tafel en bracht hen taart, wat echt heel grappig was.

Zaterdag hebben we de morgen besteed aan paaseitjes kleuren. Ik weet nog dat mama vroeger altijd heel enthousiast hierover was, en ik vond het eigenlijk maar niks, maar ook Jenna's mom was super enthousiast, dus gaf ik maar toe. Het was nog best cool eigenlijk, en het resultaat was mooi! 's Avonds zouden we weer met dezelfde vrieden gaan eten in een pub in Boston, dus had ik voorgesteld om 's middags wat eerder te gaan, zodat we nog wat sightseeing konden doen en ik wilde heel graag naar Harvard, nou, dat liep iets anders dan gepland. Jenna's vriendin had ons verteld dat ze wat moest ophalen voor haar moeder in de winkel waar ze werkte, en dat we daarna door konden gaan. Haar moeder is een shopper voor een bekend merk in deze superfancy winkel, waardoor haar dochter als een soort prinsesje werd behndeld en er overal mensen op ons af kwamen rennen met de vraag of we water wilden, wilden zitten, en of ze iets voor ons konden doen. Ik voelde me echt underdressed en heel ongemakkelijk.
Hier had ze niet bij gezegd dat ze ook allerlei graduation jurken en schoenen wilde passen, wat ertoe leidde dat we ongeveer 1.5 uur in die winkel doorbrachten, en toen we er eenmaal uit waren durfde ze ook nog te zeggen 'Ja, ik weet niet of we nu wel tijd hebben om naar Harvard te gaan/' Serieus, ik dacht dat ik ontplofte, maar ik heb me ingehouden omdat ik hen amper kende en ik niet wilde overkomen als een totale bitch. We zijn toen maar met de auto naar Harvard gegaan en hebben een beetje rondgelopen en het sstandbeeld aangeraakt dat ons academisch succes moet brengen, dus ik ben benieuwd. Het eten in de pub was overigens wel echt heerlijk, en later had ik het er nog met Jenna over, en zij zei ook dat ze hier niets van wist en dat ze het een beetje overdreven vond, want als ze gewoon eerlijk was geweest, hadden wij kunnen rondlopen in Boston en dan een ontmoetingstijd en -plaats af kunnen spreken, maar oke, ik heb een deel van Harvard gezien en een Harvard t-shirt, dus ik kan ermee leven. De pub is van Jenna's opa, wat gratis drank en eten betekende, nog beter!

Zondag was het Easter Sunday, wat vor mij begon met een goed ontbijtje met eieren en bacon (die moeder is een echte feeder, om het half uur vroeg ze we of ik iets te eten/drinken wilde, maar op een gegeven moment kon ik weerstand bieden). 's Middags zijn we naar het huis van Jenna's tante gegaan waar de hele familie zich verzamelde voor een Easter dinner. De hele familie is geboren en getogen in Boston, waardoor ze een best wel sterk accent hebben dat een mix is tussen Brits en Amerikaans, en heel erg luid, echt hilarisch. Het diner was heel lekker, maar totaal anders dan wat ik gewend ben (geen broodjes of brunch, maar avondeten met groentes, vlees, en mashed potatoes). Op onze weg ernaar toe zagen we al politie staan bij het huis van de beste vriend van Jenna's neef, en we vroegen ons af wat dit te betekenen had, Tijdens het eten kwam het bericht dat de vader van de jongen zichzelf had opgehangen en dat dat de reden was dat de politie voor de deur stond. Iedereen was in shock, omdat iedereen de familie kende en de kinderen kind aan huis waren bij Jenna's tante. Dit druke wel een zware stempel op het diner, Jenna's tante, neef en oom waren een emotioneel wrak en sloten zichzelf boven op, wat totaal begrijpelijk is. We hebben daarom maar de afwas gedaan en het toetje gegeten en zijn daarna naar huis gegaan, zodat zij tijd voor zichzelf hadden. Ik was sprakeloos, ik kende de familie net een paar uur en als je dan zo'n bericht krijgt wat iedereen zo raakt, is het moeilijk om in te schatten wat je moet doen of zeggen.

Gisteren regende het DE HELE DAG, en zijn we 's ochtends gaan ontbijten met Jenna's vrienden voordat iedereen terugreed naar school. De hele weg goot het van de regen, mar eenmaal in Albany was het droog. 's Avonds had ik het ontzettend ambitieuze idee om alvast wat Easter calorien te gaan verbranden, en ik was niet de enige met dit idee! Vandaag begint college weer (aka over 20 minuten) en vanaf nu geen breaks meer tot aan 7 mei! Colleges lopen door tot aan 29 april, en daarna is het finals week en mijn Siena afscheid. Ik weet nu al dat ik dan echt ga huilen, maar aan de andere kant tel ik nu ook al de dagen af tot ik m'n moeder en andere familie weer zie. Desondanks had ik echt een heerlijke Easter break, waarin we veel tijd hebben doorgebracht op de bank, kijkend naar allerlei game shows (ik ben helemaal op de hoogte nu), en waarin vooral heel veel gegeten is. Ik ben echt heel dankbaar dat Jenna en Leah me mee hebben genomen naar hun hometowns en de moeite hebben genomen om me mee op sleeptouw te nemen.

OHJA!
Een paar weken geleden postte ik dat ik een artikel had geschreven voor HerCampus Siena, het online college magazine for women, en het is afgelopen week geplaatst! Ik ben er echt heel trots op, dus voor iedereen die het nog niet gelezen heeft:
http://www.hercampus.com/school/siena/new-world-my-american-adventure

March Madness

Wauw, het is zover: ik ben al over de helft van mijn tijd hier heen, en het gaat zo snel. Ondanks dat ik nog weleens momenten heb dat ik dingen thuis heel erg mis, geniet ik ook van elke seconde die ik hier heb en alle dingen die ik hier meemaak, want dat zal ik thuis nooit meemaken.

Maart staat ook wel bekend als 'March Madness,' omdat het de ontknoping van het basketbalseizoen is en de lente komt en nog wat redenen die ik zo even niet weet, maar dit jaar is het nogal mild. Siena's basketbalseizoen hield er al vroeg mee op en de weersomstandigheden zijn raar (volgens weersvoorspellingen krijgt New England vandaag een sneeuwstorm en vandeweek stormde het zo hard dat het zelfs abnormaal was voor Nederlandse begrippen).

Afgelopen week heb ik in twee dagen een essay moeten schrijven, maar ondertussen ook nog m'n andere huiswerk doen, colleges volgen, eten, leven, en slapen: tijdsdruk is niet mijn ding. Ik weet dan gewoon echt niet waar ik moet beginnen en doe maar wat. Achteraf bleek het nog wel oke te zijn en had ik het 24 uur van te voren al klaar, maar het fijne was ook dat de docent geen enekle richtlijn gaf over lengte ofzo, alleen voor het onderwerp en dat je naar twee teksten die we hadden gelezen moest referen,yes ma'am, that makes sense. Volgens mij zijn haar normeringen niet echt superhoog, dus het zal wel oke zijn.

Dinsdag moet ik weer speechen voor mn Rhetoric & Oral Communication class, dit keer over dingen die andere universiteiten doen/hebben voor hun slechtziende studenten. Het is best cool, maar ik wil nu eigenlijk wel gewoon een break. 2 of 3 dagen na break heb ik weer een Contemporary Politics midterm, en het wordt steeds moeilijker naarmate het semester vordert, dus ik ben er een beetje bang voor en ga nu ook maar alvast beginnen met leren, want anders komt er niks van. April wordt echt megadruk met overige papers, projecten en een aantal finals en tegelijkertijd ook heel veel leuke dingen: Sienafest, m'n birthday, een actie voor het goede doel, en een weekendje naar Boston met Leah en Libary!

Vrijdag hadden mijn Braziliaanse vrienden een event georganiseerd met hun Brazilian Club, maar afgezien van hen waren Libary, een paar Amerikanen en ik de enigen die kwamen opdagen. Het was wel heel tof en ze hadden #gratis pizza en wings. Gisteren gingen we met de internationals naar SkyZone trampoline park, maar na twee minuten springen ben je echt al gesloopt, althans ik. Je kon op gewone trampolines springen, een bal in een basket dunken, trefbal tegen elkaar spelen, en het beste: in een bad met schuimblokken duiken. Voor enig bewijs van mijn meest charmante duik in dit bad,check facebook.Het mooiste was nog dat er een hele grote groep kleine kinderen was en wij als 18+ Siena students hahahah. Het was wel echt heel tof om een keer te doen, ondanks dat het heel vemroeiend was en mijn benen echt zeer deden.
Toen we terug kwamen ben ik zo snel als mijn benen me konden dragen naar huis gelopen, heb een douche genomen, en alle verbrande calorien er weer aangegeten bij Burger 21 met Jenna en haar huis. Het was echt superlekker en natuurlijk hadden ze sweet potato fries,to die for.'s Avonds was ik best wel gesloopt en heb ik mijn ted in bed met Netflix doorgebracht, ondertussen skypend met geliefde familie. Mijn tante wist me te vertellen dat ze me meer stroop ahd gestuurd, wat hier voor break zal aankomen, waar ik heeeel gelukkig mee ben. :)
Waatschijnlijk ga ik woensdagmiddag al weg, en ik tel echt de dagen af! Als ik Jenna moet geloven heeft ze vooral uitstapjes naar restaurants/froyo shops op de planning staan, want ik vroeg haar wat voor Amerikaans eten ik absoluut gegeten moest hebben voordat ik ging, en toen kwam er een hele lijst haha.

Dinsdagavond ga ik met mijn vrienden van de Siena Democrats naar de Jefferson-Jackson reception/fundraiser. Het is een jaarlijks evenement in Albany waar geld opgehaald wordt, en waar college Democrats, local, state, en federal officials met elkaar samenkomen en socializen. Ik ben best wel excited ondanks dat ik niet zo goed weet wat ik kan verachten, maar he, er is eten en het wordt vast wel tof.

Vandaag ga ik mijn tijd vooral besteden aan de was doen, lere, chillen en pindakaas koekjes bakken met Leah als een soort kick-off voor Easter break (we vonden dat we dat wel hadden verdiend).

In het teken van pasen, laat ik nog wat Siena feitjes opnoemen:
- Onze Easter Break is officieel vanaf donderdag tot maandag (dus ja, witte donderdag, goede vrijdag, paasweekend en die maandag, ondanks dat er geen tweede paasdag is).
- In elk klaslokaal hangen geen klokken maar kruizen, best intimiderend
- Een paar keer per week worden er missen gehouden voor de gelovige studenten onder ons, en op zondag zelfs vier.
- Er is een friary op campus waar alle friars samen leven. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit wat het inhoudt, maar volgens mij ben je dan orthodox gelovig en is het niet echt oke als je getrouwd bent, maar ze zijn wel altijd in voor een drankje, net als 100% vna de Siena studenten, gelvoig of niet.
- Christondom / het katholieke geloof is niet eht enige waar Siena studenten in geloven, afgelopen week was het namelijk Muslim awareness week, om aandacht te vragen voor de moslim populatie on campus.
- Community / vrijwilligers werk uit naam van St. Franciscan center is belangrijk, heel veel studenten hier doen enige vorm van vrijwilligerswerk: on and off campus. Dit met het voornaamste doel om hun CV op te bouwen, want het is ook niet vanzelfspreken om meteen na je slagen naar eengrad school (master opleiding) te gaan. De eisen die aan toelating gesteld worden zijn heel streng, je moet testen en interviews doen en een beppaald gemiddelde hebben, en voor velen is het gewoon onbetaalbaar.
- Soms heb ik het idee dat drinken/dronken zijn hier heel belangrijk is: erger dan in Nederland. Wij mochten al drinken vanaf toen we zestien waren, dus zijn we wel het een en ander gewend en staan drankjes meer in het teken van gezelligheid, maar hier is het echt een must. Als je zegt dat je niet hoeft, word je vreemd aangekeken. Misschien heeft dit er ook mee te maken dat de meeste feestjes on campus zijn, omdat alleen seniors naar bars mogen, maar soms is het wel vermoeiend, haha. ik zal niet ontkennen dat ik af en toe ook wat drink, maar ik heb niet de behoefte om dronken te worden, omdat ik weet dat het me gewoon dagen kost om weer bij te komen.