Ongelooflijk, dit is mijn laatste zondagmorgen op Siena en ik besteed mijn tijd aan diehard leren voor finals deze week. Ik kan me nog zo goed mijn eerste zondag herinneren: ik was om 6 uur wakker, er was nog niemand in ons huis behalve mijn roomie Libary en ik heb de hele ochtend geskyped met mijn familie. Het lijkt jaren gleden, maar tegelijkertijd voelt het als gisteren. De tijd is zo snel gegaan dat ik echt geen idee heb wat er met februari en maart is gebeurd, want ineens was het april. Ik droomde vannacht dat ik vanmorgen waker zou worden, uit mijn raam zou kijken en weer centimeters aan sneeuw zou aantreffen, wat me een lichtelijke shock bezorgde, maar gelukkig was dat niet zo. Het is wel bewolkt en regenachtig, maar ik hou ervan: ik kan me geen beter studieweer voorstellen.

Ondanks dat ik deze week het grootste deel van mijn tijd heb besteed aan finals prep zijn er ook nog wat andere (onverwachte) dingen gebeurd. Dinsdagavond kreeg ik hevige buikpijn, maar ik besteedde er niet zoveel aandacht aan: ik dacht dat het door het eten in de dining hall kwam wat niet echt goed smaakte, maar ik zei wel tegen Libary dat ik me niet echt lekker voelde. Midden in de nacht werd ik echter wel gedwongen om er aandacht aan te besteden: ik werd wakker met extreme buikpijn en misselijkheid, en heb de rest van de nacht niet meer geslapen. WOensdagmorgen ging het niet veel beter en kon ik amper m'n bed uit, maar ik heb mezelf wel naar health services weten te slepen, want ik voelde wel dat dit niet oke was. Ik werd verteld dat er een zogenoemdestomachbug heerste, een buikvirus wat na 24/48 uur weer over gaat, waar ze neits aan kunnen doen en wat je lichaam zelf moet verdrijven. Het enige wat ze hebben gedaan is me pilletjes tegen de misselijkheid gegeven en me 1.5 uur daar gehouden om te zorgen dat ik niet uitgedroogd raakte.
Het ironische is dat ik de vorige dag mensen in mijn klas erover hoorde prten, en ik dacht nog ohmy, ben ik blij dat ik daar geen last van heb, dat zou echt de slechtste timing ever zijn geweest, maar daar kwam ik wel van terug.
Met mijn onverwoestbare doorzettingsvermogen heb ik wel geprobeerd naar mijn middagcollege te gaan, maar na 10 minuten voelde ik me toch niet zo tof en ben ik naar huis gegaan. Ik haat het om ziek te zijn als je zo ver van huis bent, en ik voelde me ook echt gewoon goed ziek. Woensdag en donderdag heb ik het dan ook heel rustig aan gedaan: veel geslapen, gerust, en mijn eten langzaamaan weer pgebouwd. Ik moet zeggen dat ik nog steeds last heb van mijn buik, maar ik kan dit niet zo goed plaatsen.

Het enige lichtpunt woensdag was de plaatsing van mijn tweede HerCampus artikel, zie link:
http://www.hercampus.com/school/siena/foreign-bucket-list-sequel-american-dream

Ik blijf er trots op dat ik onderdeel ben geweest van deze groep, want HerCampus is best wel een ding op Siena: bijna iedereen kent ze wel, en ondnaks dat we een relatief kleine campus zijn, heeft HerCampus Siena het op nationaal gebied ontzettend goed gedaan.

Donderdag was mijn laatste Survey of American Literature classYAAAAAS (begrijp me niet verkeerd, literatuur is oke, maar dit was mijn minst favoriete Siena vak, en ik besteedde elke les met het wegkijken van de minuten op m'n horloge, omdat er geen klok in het lokaal hangt), en 's middags mijn Rhetoric & Oral Communication. Voor onze laatste Rhetoric class werden we gevraagd om te stemmen op een lijst van 20 awards, opgesteld door de docent, en tijdens deze les zouden we de awards dan uitreiken. Je kreeg extra credits als je er een uitreikte en/of als je er een kreeg. Van te voren wisten we niet wie welke award zou winnen, daar kwam de presentator pas achter tijdens zijn/haar introductie speech. Ik heb er twee gewonnen: eentje voor doorgaan ondanks balck outs, en eentje voor popularity/sympathy. Die tweede had ik echt niet verwacht, en het emisje dat hem presenteerde had een kroon gemaakt voor de winnaar, dus die gaat sowieso mee naar huis hahaha. Ik heb echt nog nooit zo'n leuke, ontstapnnen laatste les gehad: we hebben ontzettend veel gelachen en het was gewoon tof. Dit was absoluut het beste vak dat ik ooit heb gevolgd: mijn klasgenoten waren stuk voor stuk geweldige mensen, de docent was mega betrokken en enthousiast, en de workload was niet echt superhoog. Doordat we over persoonlijke dingen speeches hielden, voelde je je ook meer verbonden met elkaar, wat hier zeker aan bijgedragen heeft.
True story: een van mijn klasgenoten voerde campagne voor studeren in het buitenland en reizen als je jong bent. Voor haar laatste speech had een survey afgenomen om te zien uit welke staten/Nederlandse provincies we afkomstig waren, en op basis daarvan had ze voor iedereen een handout gemaakt met reistips geircht op zijn/haar staat of provincie, dus ik ehb er ook een voor Noord-Brabant haha!

Vrijdag was het de laatste keer Politics & The American Dream. Ik vond het niet zo'n ramp dat Politics over was, maar The American Dream wel. Na de les ben ik naar de docent gelopen om haar te bedanken voor alles, en ze stond op, gaf me een hug, en zei letterlijk dit: 'It was a nice class, it was nice to have you in class, congratulate your mother with having such a fine daughter, and good luck with the rest of your life.' Dit zou in Nijmegen dus NOOIT gebeuren, en ik waardeerde het echt ontzettend, alhoewel het laatste een beetje ironisch klonk.
's Middags was de afscheidsparty voor international students, gehouden in het oude huis van de President, wat echt prachtig was. Het was heel gezellig, er werden mooie dingen gezegd (please stop with making me cry), en het was gewoon tof. Daarna ben ik met Kelly naar Spring Cabaret geweest, het concert waar alle koren van Siena en gewoon goede solisten optreden. Hier heb ik een echte a capella groep gezien (Pitch Perfect it is!) en mensen die zo goed konden zingen dat ze me weer lieten huilen. Ik vind het nog steeds bijzonder als mensen gewoon hun mond maar open hoeven te doen en er komt zo'n mooi geluid uit, echt wow. Dit was ook de eerste keer dat ik me echt in de heaterwereld begeefde en ik moet zeggen: dit zijn bijzondere mensen. Alles wordt geanalyseerd vanuit het perspectief van toneelstukken en stages, iets waar ik me niet echt in thuis voelde.

Gistermorgen moest ik me door 44 pagina's literaire aantekeningen heen worstelen, en eigenlijk zou ik 's middags naar de Brazilian BBQ gaan, tot Leah met het geweldige idee kwam om naar Saratoga Springs te gaan, een plaats 20 minuten verderop, omdat het weer zo chill was. Dit idee veranderde al snel in een bezoek aan Lake George, een uurtje verderop. Het deed me echt denken aan Zuid-Frankrijk: een groot meer met boten en bergen op de achtergrond. Het dorp Lake George zelf is super toeristisch, en een huisje hier kost je al auw een miljoen dollar. We hebben wat rondgelopen en iets gegeten, om vervolgens weer terug naar Siena te gaan. 's Avonds dacht ik er wel over om met mensen te gaan chillen, maar ik ken mezelf, en tijdens tentamens moet ik mijn energie goed verdelen en exams gaan nu even voor alles, dus heb ik in bed genetflixed en ben daarna gaan slapen.

Mijn finals zijn morgen en woesndag, en dan heb ik gewoonzomervakantie!Naast die hard leren ga ik deze week ook inpakken, want volgende week zaterdag begint mijn mega travel adventure, naar Blessing of the Brains (gelovige school, dan krijg je dat), en nog een paar keer uiteten met mijn vrienden hier om echt afscheid te nemen. Ik weet niet of ik hierna nog echt ga bloggen, omdat ik volgende week zondag in Washington DC ben, en de zondagen erna aan het reizen met mijn bustour, maar ik ga mijn best doen, en anders: keep an eye on facebook! Wel thanks to iedereen die elke week mijn blog las, ik vond het fijn om alles wat ik meemaakte met jullie te kunnen delen en het is voor mij ook een manier om terug te halen wat er allemaal gebeurd is en hoe ik het ervaren heb.