Zaterdagmorgen, 28 mei 2016, iets meer dan 4.5 maand nadat ik Nederland verliet zit ik weer achter mijn bureau om mijn laatste blog te typen. De tijd is zo achterlijk snel gegaan, dat ik nauwelijks kan geloven dat ik echt zolang weg ben geweest. het vreemde is ook dat, wanneer je thuiskom, je eigenlijk best wel weer snel in je oude ritme vervalt. Het enige dat wel echt killing is, is mijn jetlag. Mijn tijdzone is nu 6/7 uur terug, wat beteket dat ik nu eigenlijk nog heerlijk in mijn bed zou moeten liggen, maar om toch asap weer in mijn oude ritme te komen heb ik maar wel een wekker gezet vanmorgen.

Ik weet dat het bijna een maand geleden is dat ik mijn laatste blog heb geschreven, maar met mijn geweldige geheugen kan ik me nog heel goed herinneren wat er de afgeopen weken is gebeurd, en om het vast te leggen voor zowel jullie als mezelf, heb ik besloten om een final blog te doen. Morgen zie ik een groot deel van de familie en vrienden weer, waar ik echt ontzettend naar uitkijk. Ik heb nu vrienden all over the place gemaakt, maar ik had dit avontuur nooit overleefd of door kunnen zetten zonder de steun, support en het vertrouwen van de mensen hier. Ondanks het tijdsverschil heb ik toch met veel contact kunnen houden en waren ze er voor me in goede en slechte tijden, waar ik ontzettend dankbaar voor ben,love you guys.

Back to May 2nd, mijn politics voor dummies tentamen. Het concept van het tentamen is altijd hetzelfde: je hebt tien open vragen waarvan je er 7 moet beantwoorden, ieder tien punten waard, en dan nog een essay question voor 30 punten. De laatste open vraag was letterlijk: vertel me je slechtste grap voor 10 punten, fijne vakantie! Ik dacht echtyou got to be kidding me. Ik weet niet eens een slechte grap in het Nederlands, laat staan Engels, dus die heb ik dan ook maar niet beantwoord.
Dinsdag was reading day, de dag voordat de echte tentamenweek begon, en 's avonds was het zogenoemdeBlessing of the Brains. Het leek wel op een mini kerkdienst, en daarna werd iedereen gezegend door een fryer. Er was ook gratis eten, allemaal startend met een B (bacon, bagels, brownies, etc) dat er dan voor moest zorgen dat je van een B naar een A ging. Woendagmorgen 8 am was mijn laatste tentamen, Survey of American Literature. Ik had echt een hekel aan dat vak, maar heb het op de een of andere manier wel met een A kunnen afsluiten (verrassend, aangezien ik mijn literature vakken hier niet of nauwelijks haal). Toen het tentamen klaar was heb ik echt heel de dag met een mega glimalach op m'n gezicht rondgelopen, realiserend dat het academische nu echt voorbij was en dat het dan toch wel zomervakantie is. Op woensdag ben ik ook langzaamaan begonnen met pakken, maar eerst de kleine dingen, omdat ik mijn grote koffer het liefst zolang mogelijk wilde uitstellen.. 's Avonds ben ik met Leah naar The Cheesecake Factory geweest, om nog een keer samen iets leuks te doen en ja, ze hebben daar gewoon lekker (en veel!) eten.

Ik was misschien nog wel zenuwachtiger en gestresster voor het inpakken van al m'n spullen dan voor de tentamens zelf, stress die er op donderdag allemaal uitkwam. Ik heb uren besteed met gillen, vloeken, huilen en schreeuwen naar m'n koffer, terwijl mijn roomie op haar bed zat en toekeek hoe ik aan het strugglen was. Een laatste lunch met Sam en Kelly was een welkome afleiding, en bracht me ook wat licht in de duisternis: een extra tas was de oplossing voor al mijn zorgen. Na deze briljante ingeving ging het snel en had ik zo alles bij elkaar, maar alle ritsen stonden wel op knappen en de koffers op expanded.
Vrijdag wilde ik een absolute chill dag, dus toen mijn donaties voor nieuwe internationals werden opgehaald, ben ik rond gaan lopen om afscheid te nemen van alles en iedereen. Bij het international office had ik het wel even moeilijk, die mensen zijn zo lief en hebben zoveel voor me gedaan dat ik een brok in m'n keel had. 's Avonds ben ik naar Jenna's huis gegaan om afscheid te nemen van Melissa en Jackie, wat best raar was. Ik heb veel tijd gechilld met hen en ik weet dat ik ze niet of nauwelijks nog zal zien, wat voor een knoop in mijn maag zorgde, maar dat was nog niet het ergste.

Zaterdag 7 mei was het dan eindelijk zover:reunited with mom! 's Ochtends heb ik afscheid genomen van Leah en Jenna, de twee waar ik het beste mee overweg kon en die heel het semester voor me klaar hebben gestaan. Hierbij vloeiden wel even wat tranen, en ik hoop ook echt dat ik ze weer ga ien, waar dan ook ter wereld. Mama was ondertussen al onderweg van Amsterdam naar JFK, om vervolgens de metro naar het Greyhound station te nemen, waar we samen op de bus naar Washington DC zouden stappen. Dit was niet de romantische familie reunie die ik vor ogen had, ze kwam hijgend, zwetend en gestresst aanrennen een minuut voordat de bus vertrok, terwijl ik ondertussen met mijn twee rugzakken, koffer en trolley al zwoegend de weg naar de juiste bus terminal zocht en vond. Ik stond op het punt om de chauffeur te vragen of hij 5 minuten kon wachten toen ze aan kwam rennen. Het was zo raar en onwerkelijk om haar weer te zien na al die tijd, maar ook meteen weer zo vertrouwd. De 4 uur durende rit naar DC hebben we vooral heel veel bijgekletst en steeds gezegd hoe onrealistisch het was dat m'n semester al voorbij was.

Zondag en maandag hebben we twee volle dagen in Washington DC doorgebracht en alle highlights van de stad gezien. Het is zo cool en interessant om alles waar je al drie jaar lang over praat en hoort nu in het echt te zien: White House, Capitol, Library of Congress, Supreme Court, etc. Washington is echt een van m'n favorieten: een fijne stad om in rond te lopen en gewoon alles waar ik ooit van gedroomd had haha. We zijn ook nog naar Pentagon en Arlington Cemetery geweest, waar de Kennedys begraven liggen, maar waar ook de Unknown Soldier ligt, een graf voor alle soldaten die omgekomen zijn maar niet geidentificeerd zijn. Op de weg naar de uitgang hebben we gezien hoe de vlag naar beneden werd gehaald en opgevouwen, wat met veel precisie gaat. De vlag mag bijvoorbeeld niet de grond raken, maar als burger mag je hem wel verbranden, want dat is onderdeel van the right of free speech.
Dinsdag was een reisdagje: van Washington Naar Philly, en daarna hebben we het rustig aan gedaan, mama had nog steeds een jetlag en we hadden zoveel gezien en gedaan in DC dat we even moesten bijkomen, om vervolgens woensdag een sightseeing in Philadelphia te doen. Het jammere is dat Philadelphia vaak overgeslagen of vergeten wordt en dat mensen niet weten wat het verleden van Philly is: het was de hoofstad van de VS in de tijd van de kolonisatie en de eerste jaren na de revolutie, en de plek waar de Onafhankelijkheid is ontstaan en getekend. We hebben daarvan alle belangrijke dingen gezien: Liberty Bell, Independence Hall, etc. Iemand had me getipt om ook naar the US Mint te gaan, de plek waar al het muntgeld wordt gemaakt. Het was serieus superinteressant om te zien hoe dat gebeurt en om te leren wat ervoor nodig is om een penny te maken (de kracht van 36 olifanten, fyi).
Mijn Philly hoogtepunt was toch wel echt Reading Terminal Market. Pennsylvania is de staat waar nog veel Amish mensen wonen, die ooit van Duitsland naar de VS zijn gevlucht vanwege religieuze onderdrukking. Ze leven heel conservatief, maar koken geweldig. Er was een standje dat 'The Dutch Eating Place' heette, waar we geserveerd werden door Amish en een van de beste sandiwches in de afgelopen maanden heb gegeten, Ik wilde een gesprek met ze aanknopen, want zoals jullie misschien wel weten ben ik lichtelijk gefascineerd door hen, maar ze waren te druk. :(

Donderda 12 mei was mijn vrijdag de 13e. Het begon al met een kapotte bus opweg van Philly naar New York, die zorgde voor 45 minuten vertraging. Nadat we met al onze bagage door downtown Manhattan hadden gestruggled en afgeleverd in het hotel, besloten we om iets te eten te scoren en gewoon een beetje rond te lopen, om vervolgens naar een rooftop bar te gaan en onze week samen af te sluite met een Broadway show. Jammer joh, plans changed.In de Subway (restaurant) kwam ik erachter dat mijn mobiel was gejat uit mijn rugzak, dus zijn we op volle vaar teruggegaan naar het hotel, om daar onze mini kamer te doorzoeken, maar helaas, hij was echt weg. Dus in plaats van een middagje Central Park werd het een middagje Apple Store. Ik wilde per se bereikbaar zijn voor iedereen hier, mocht er iets gebeuren, en Apple is het enige wat ik nog kan lezen, dusja, ik moest wel. Gelukkig hadden we 's avonds nog wel Jersey Boys, wat een welkome afleiding was en echt een hele goede show. Van musicals verwacht je dat ze over-the-top zijn, met veel muziek, geluid, en kleur, maar dat was dit niet. Het was ingetogen en 'simpel,' maar desondanks echt de moeite waard.

Contiki - North by Northeast.
Vrijdagmorgen om 7 uur startte mijn groepsreis. Op dat moment wilde ik eigenlijk gewoon het liefste naar huis, ik was nerveus en na al het gedoe met m'n mobiel had ik er gewoon geen zin meer in. Ik ga ook niet alles van de hele reis beschrijven, maar ik zal de hoogtepunten eruit halen:
- Friends from all over the place:
We hadden een grote groep, zo'n 53 mensen, waarvan ongeveer 90% uit Australie of Nieuw Zeeland kwam, een paar uit Duitsland, UK, Ierland, een Zwitserse, een Japanse, een Amerikaan en ik. Ik had nog nooit mensen vandown under ontmoet, en heb ze dan ook gespamd met allerlei vragen over hun land en cultuur enzo. Wat ik wel weet is dat ik ook ooit down under ga en ze ga proberen op te zoeken. Iedereen kon gewoon goed met elkaar overweg, ondanks dat het zo'n grote groep was en je wel kleinere groepjes had, was het niet zo vanyou can't sit with us. Zelf ben ik niet vaak mee uitgegaan, omdat de dagen al best intensief ware en ik niet echt van de echte clubs ben, tot de laatste avond. Ik vond dat ik wel moest gaan om afscheid te nemen, wat eindigde in een van de beste avonden ooit. Drankjes waren maar 2$ en het was gewoon supergezellig met iedereen. Het afscheid nemen op woensdagmorgen was veel minder leuk, again omdat ik weet dat het laaaang zal duren voordat ik hen weer zal zien.

-Scenery:
Ik heb uren in de bus besteed, reizend van stad naar stad. Ik ben er wel achter gekoem dat ik absoluut geen bus persoon ben: je kan me gemakkelijk in een vliegtuig zetten voor 12 uur, maar na twee uur in een bus heb ik het wel gehad. Ik kan ook niet slapen in een bus, daardoor waren de dagen nog veel langer. Onderweg was het uitzicht echter wel heel mooi, vooral in Maine: met bergen, meren en veel groen. Het leuke is dat elke staat echt zijn eigen landschap, klimaat en wetgeving heeft, dus het lijkt net alsof je door een ander land reist. Ohio en Indiana hadden dan vooral weer platteland en uitgestrekte vlakten. Onderweg zijn we een dagje naar een van de wereldwonderen geweest:the Niagara Falls!Ze zijn niet de grootste watervallen ter wereld, maar wel diegenen met het grootste volume aan water, best indrukwekend. Er zijn 3 sets of watervallen, en we hebben ze allemaal gezien vanaf the Horblower, een boot die langs de watervallen vaart en waar je echt eiknat wordt door alle mist en damp vna de watervallen. De rest van Niagara is maar commercieel: casino's, winkelcentra, restaurants, etc, niet wat je verwacht bij zo'n wereldownder.
Op weg van Montreal en Toronto zijn we gestopt voor eenThousand Island Cruise, een boottocht door een baai met duizenden kleine eilandjes, maar waar ook 's werelds kleinste brug over internationale wateren is. Het weer was goddelijk (fijne afwisseling na de sneeuw en kou in Quebec) en de eilandjes waren schattig en klein, een ideale break voor lange busritten.

- The Amish
Op het moment dat onze tourmanager aankondigde dat ween stop in een echt Amish dorp zzouden hebben, was iedereen heel anthousiast. Zoals al eerder gezegd ben ik nogal geobsedeerd door eht programma Breaking Amish, en ik kon niet wachten om ze echt met paard en wgen rond te zien rijden. Het was een beetje een tegenvaller, het was wel een echt dorp, zonder stoplichten, skyscrapers, en met alleen een Subway als fastfood kete (goddeijke sandwiches bij een market), maar er waren toch heel wat gewone mensen en auto's en toeristen enzo, dat was jammer, maar de ervaring opzich was bijzonder.

- Independence
Deze reis heeft me uitgedaagd om dingen in m'n eentje te ondernemen. Zo ben ik alleen met de ferry naar de Toronto Islands gegaan, wat best een onderneming was in zo'n grote stad als Toronto. Niemand wilde mee en ik hoorde dat het uitzicht echt heel mooi is, dus besloot ik om alleen te gaan. Ik vond het spannend, maar het was echt de moeite waard en iedereen was super behulpzaam en vriendelijk, wat al een hele geruststelling was. Ook heb ik mijn laatste dagje in Chicago alleen doorgebracht, maar Chicago ken ik redelijk goed door een studiereis twee jaar terug, dus vond ik dit niet zo erg. Het spannendste was nog wel in m'n eentje terugreizen van Chicago naar New York en vervolgens naar Brussel. Ik had wel assistentie aangevraagd, maar toch moest ik m'n weg vanuit downtown Chicago naar het vliegveld vinden en vervolgens de juiste terminal (thankgod voor Uber). De afgelopen maanden zijn heel belangrijk geweest voor m'n zelfstandigheid, en heb dan ook elke kans benut om iets aan te gaan wat ik nog niet eerder heb gedaan. Ik was altijd al zo van 'nah, ik zie geen obstakels, en als die er wel zijn, dan komt er wel een oplossing,' maar dit is nog extra versterkt door de afgelopen tijd. Je moet wel, als er geen vertrouwd gezicht om je heen is om je te helpen, en daar leer je snel genoeg van.

Natuurlijk zijn er nog andere dingen die deze reis tot een succes maakten, maar ook dingen die wat tegenvielen, zoals de urenlange busritten en het leven uit je koffer, maar dat was het allemaal waard. De afgelopen maanden hebben me ook laten inzien dat ik heel graag een master in het buitenland wil doen, omdat ik eerlijk gezeg deen beetje klaar was/ben met Nijmegen, dus de komende maanden heb ik alle tijd om me hierin te verdiepen. Ik heb veel geleerd over mezelf, anderen, de wereld, dingen die ik waardeer van thuis en de VS, en de mensen waarop ik kan vertrouwen, waar ter wereld ik ook ben. Ik heb geen enkel moment spijt gehad van mijn beslissing, er waren momenten dat het minder leuk was, maar geen enkele keer dat ik dacht 'ik wil nu echt naar huis.' Ook mijn heimwee was veel minder erg dan gedacht, maar soms miste ik gewoon een vertrouwd gezict om alle ervaringen mee te delen, want een halfuurtje skypen of een wekelijkse blog is lang niet genoeg om alle ervaringen te verwerken en te delen.

Thanks to iedereen die wekelijks meelas!

I, I did it all
I, I did it all
I owned every second that this world could give
I saw so many places, the things that I did
With every broken bone, I swear I lived