Ik keek vanmorgen uit het raam en BOEM, daar lag een dik pak verse sneeuw. Hallo, hier zit toch niemand meer op te wachten? Ik in ieder geval niet. Ik was me er al mentaal op aan het voorbereiden dat we morgen een potentiele sneeuwstorm met zo'n 10 cm zouden kunnen krijgen, maar dit is eensurprise.Ik mag niet klagen over deze winter, absoluut niet, maar dit is net iets teveel van het goede. Vooral omdat ik vanmiddag met een van m'n vrienden naar Albany zou gaan om te lunchen en een beetje te sightseeinng, maar goed, als het droog is en niet al te koud, kan dat nog wel.

Deze week is er niet heel vele bijzonders gebeurd, maar dat komt omdat ik voornamelijk bezig was met het diehard stampen voor mn Contemporary Politics tentamen: we moesten de hele regering + al hun taken en functies en procedures leren, wat best wel taai was (40 pagina's aan aantekeningen!!!). Vrijdagmorgen was ik eindelijk verlost, en nu is de rust een beetje wedergekeerd. Ik moet voor het einde van het semester nog twee echte leertentamens, drie essays, een speech en een portfolio. Twee van die essays moeten af voor finals week, dus ik begin morgen maar alvast, want het einde wordt een grote chaos en hectissch,so better safe than sorry.

Woensdagavond ben ik spontaan naar een lecture in de MLK series geweest (Martin Luther King). Deze elctures worden jaarlijks gehouden en zijn best wel een ding. Heel veel studenten gaan erheen omdat het ze credits oplevert (waaronder ik), maar er zijn ook best wel veel locals die gewoon interesse hebben. Dit jaar kwam Reverend William Barber, een bekende priest uit North Carolina, spreken over de Civil Rights Movement en de rechten voor African-Americans vanaf de Civil War tot nu. Af en toe verloor ik mijn aandacht en had ik geen idee waar hij het over had, maar het was wel superinteressant. DIe man sprak vol passie over hetgeen waar hij in geloofde en om deze passie over te brengen begon hij af en toe echt te schreeuwen. Ik zat op de achterste rij en ik werd er soms al door weggeblazen, dus ik had medelijden met de mensen die vooraan zaten: die waren waarschijnlijk doof voor een tijdje. Het elverde me wel 5 extra credits op, waardoor ik van een B naar een A ging voor m'n laatste speech, woohoo.

Donderdag was het weer tijd om wat dingen van de bucketlist af te strepen: zo ging ik met Leah naarPanera Bread.In Chicago heb ik hier vele uren doorgebracht, maar het is zo goddelijk lekker dat ik meteen ja zei. Ze hebben allerlei soeps, sandwiches, en salades, maar ook de beste scones en cinnamon rolls die ik ooit gehad heb. Geen verrassing dus dat ik na mijn soep&sandwich een paar pastries mee naar huis nam.

Vrijdagavond was een van de hoogtepunten van mijn tijd in de VS: Relay for Life. Relay is een fundraiser voor the American Cancer Society. De bedoeling is dat je je inschrijft met een team (wat meestal een club of sportsteam is) en dan rondjes gaat lopen om een bepaalde track in de gymzaal. Leah overtuigde me om haar team te joinen, wat ik heb gedaan. Al met al heeft Siena meer dan 18000$ opgehaald, wat echt een groot bedrag is. Gedurende de avond waren er speeches van studenten die kanker hebben gehad/iemand verloren hebben aan kanker, voldoende eten voor een weeshuis, karaoke, en het mooiste was nog de lichtjes ceremonie. Alle lichten in de gymzaal werden uitgedaan, en in eht midden van de track was met kaarsen 'hope' geschreven. Ieder kreeg een glowstick en we werden gevraagd om meerdere rondjes rondom de track te lopen. Het was echt best wel emotioneel, en ook heel indrukwekkend om daar met zoveel mensen, in het donker, te lpen. Dit maakte diepe indruk, ondanks dat ik zelf niemand ken die kanker heeft (gehad) of eraan gestorven is. Ons team heeft echt best wel veel gelopen, maar ik ben zo blij dat ik de kans heb gehad om dit te doen en deze ervaring mee te maken: het voelt goed om iets voor anderen te doen.
Daarna zijn we naar Jenna's huis gegaan om te eindigen op een mega feestje, waar het heel warm was en waar heel veel mensen waren, maar wat wel gezellig was.

Gisteren besteedde ik een deel van mijn middag in de mall, want dat was wel weer even geleden. Naast mijn gebruikelijke tasks vond ik dat ik ook nieuwe kleren verdiende: jurkje en vestje in the pocket. De wachtrijen overal waren zo intens lang dat ik het na een winkel wel gehad had. Gisteravond was ik nogal gesloopt: netflix and chillings in bed (letterlijk dan, hehe).

Komende week is het wat rustiger qua huiswerk en alles, maar zoals gezegd wil ik wel al aan m'n essays beginnen. Vrijdag is het de bedoeling dat Leah en ik naar Boston gaan (alweer! :)), maar de details zijn nog onbekend. Mijn roomie, Libary, zou oorspornkelijk ook meegaan, maar die vond het nodig om gisteren ineens af te zeggen. Iedereen die mij een beetje kent snapt wel dat hieruit een flinke discussie volgde, vooral vanaf mijn kant, maar dat maakte weinig indruk op haar. Ze zei doodgewoon 'Ja, die dingen gebeuren nou eenmaal,' waarop ik antwoordde 'Nou, misschien in jouw cultuur, maar zeker niet in die van mij.' Soms vind ik het nog best moeilijk om met de Zuid-Amerikaanse cultuur om te gaan, omdat het totaal tegenovergesteld is aan wat ik gewend ben, maar langzamerhand begin ik het te begrijpen, heb ik in ieder geval iets geleerd.