Ik ben weer veilig teruggekeerd in het vandaag relatief warme Loudonville, New York State, na vijf heerlijke dagen in Los Gatos, California. Dit keer typ ik mijn verhaal met mijn familie in mijn achterhofd, omdat zij o goed voor me zijn geweest en ik het echt heel chill heb gehad,so, Ria and Jack, I know you're reading this, but thanks!

Maandag moest ik om 4:00 am Eastern Time mijn bed uit, want ik had een van mijn Braziliaanse vrienden zo ver gekregen om me om 5:00 am naar Albany Airport te brengen. k dacht dat Albany Airport zoiets als Eindhoven was, maar het is toch wel iets groet als dat (hoe kon het ook anders, het is Amerika). Mijn vlucht vetrok op tijd (6:25 am) en na twee uurtjes landde ik in good old Chicago. De zon kwam op terwijl we vlogen en dat gaf een heel mooi uitzicht over Lake Michigan en de stad, ik hou ervan. Ik werd opgehaald met een soort golfkarrtje ie me naar mijn volgende gate reed (letterlijk 5 minuten lopen verderop), samen met een paar Chinezen die helemaal in de stress waren omdat ze bang waren dat hun bagage niet in Hong Kong of waar dan ook aan zou komen, hilarisch. Een van mijn dromen kwamen weer uit, want ik heb me altijd afgevraagd hoe cool het zou zijn om in zo'n karretje rondgereden te worden, nou, het was cool.
Ik was echt uitgeput, wat ertoe leidde dat ik in slaap viel bij mijn gate en echt NET OP TIJD wakker werd voor boarding: iedereen stond al klaar in een intens lange rij, maar dan heeft slechtziend zijn nog een voordeel: priority boarding. Op deze vlucht naar San Francisco had ik ook een raamstoel geclaimd, dus heb ik de helft van de tijd dromerig naar buiten zitten kijken. Op beide vluchten had ik geen krijsend kind om me heen of een te dik persoon naast me waardoor de armleuning niet naar beneden kon, maar ohmy, die stoelen wren best wel krap: dus toen diegene voor me zijn stoel naar achteren probeerde te doen heb ik hem met mijn knie toch even duidelijk gemaakt dat ik dat niet heel erg waardeerde.

Ik had geen bagage ingecheckt, en op binnenlandse cluchten in de US hoef je ook niet door customs, dus was ik zo buiten, waar mijn familie (ik ga ze vanaf nu gewoon Ria & Jack noemen, is makkelijker. Ria is mijn vaders zus, vandaar). Na iets minder dan een uurtje rijden kwamen we aan bij hun huis op de berg in Los Gatos, met hte mooiste uitzicht over Silicon Valley. Die middag heb ik gelijk in de zon gelegen, want wat een verschil:van -20 naar +25 graden celsius. 's Avonds had Ria mijn favoriete maal gekookt, en ik moet zeggen, het was geweldig om weer eens normaal gekookt eten te eten in plaats van de dining hall.

Dinsdag gingen Ria en ik naar Santa Cruz, een surfersstadje aan de Pacific. Ik heb hier goeie herinneringen aan, omdat mama en ik hier ook hebben geslapen tijdens onze roadtrip afgelopen zomer, dus toen we daar rondreden kreeg ik wel een enigszins nostalgisch gevoel. We hebben over de wharf gelopen en daarna geluncht aan het water een eindje verderop, maar nog altijd in tshirt en in de zon!

Woensdag was het shopping day. 's Ochtends zijn we naar de mall in San Jose geweest, maar 's middags was het absolute hoogtepunt. In San Jose zit een zogenoemdeOri-Deli, oftewel een winkel met Indonesisch en Nederlands eten. Ja,Nederlands. Ik mis mijn klassiekers best wel, en deze man had echt alles: drop, speculaas, stroopwafels, peperkoek, pepernoten, sultana, calve, remia, Leidse kaas, noem het maar. Ik ben een echte appelstroop eter (voor op brood), iets wat hier niet te krijgen valt. Ria en Jack hadden me ervan overtuigd dat ik dat wel mee kon nemen in m'n handbagage, het is immers zo dik dat security het niet als vloeistof zou zien (kom ik later op terug). Alles was verleidelijk, maar ik eindigde met appelstroop, peperkoek, jodenkoeken, pepernoten en beschuit. Als ik bij de Lidl was geweest had ik het tien voudige betaald voor wat ik nu betaalde, but it was worth it. 's Avonds zijn we naar een Thai restaurant geweest, superlekker, en daarna hebben we even een pitstop gemaakt om een foto van het Netflix gebouw te maken. Los Gatos lijkt misschien nietig en niet belangrijk genoeg, maar er zitten best veel grote bedrijven,waaronder mijn beloved Netflix. Joh, weet ik veel, ik kijk regelmatig Netflix maar ik heb er nooit over nagedacht hoe of wat die organisatie in elkaar zit, maar hun hoofdkantoor is echt heel erg groot.

Donsderdag begon mijn dag met superlang zonnen (in korte broek en tshirt) en een beetje wegdromen met uitzicht op de valley. We zijn op ons gemak naar Santa Cruz gereden waar we de hippe surfers hebben aanschouwd die hun kunsten vertoonden op de intense golven. Dit stuk van de kust is alleen maar klif, best riskant als je je indenkt wat de gevolgen zijn als er iets misgaat. Ook vandaag hebben we weer buiten geluncht, aan het strand, in de zon. Ik genoot zo erg dat ik een beetje stil viel, haha. Na weer een nieuwe bodem gelegd te hebben zijn Ria en ik het strand opgelopen, met als doel onze voeten de zee te laten voelen, #yolo! Er kwam een minigolf op ons af, en ik was al zo slim op mijn broek op te rollen, maar geen idee dat die golf zoveel water bevatte, dus mijn broek werd alsnog nat.Dat water was trouwens te koud voor woorden, mijn voeten bevroeren maar warmden snel weer op toen ze het zand voelden. Ongelooflijk dat het nog maar eind februari is terwijl ik daar in mijn tshirt, korte broek en slippers rond heb kunnen lopen, terwijl ik hier in dikke lagen kleren de deur uitga.

Dit keer moest ik om 6:00 am PST op om mijn vlucht te halen. Ria bracht me naar San Francisco airport, waar we ruim op tijd aankwamen. Deze tijd had ik echter hard nodig, want ik had een klein security drama. Het ging als volgt:
Ik: drop trolley en rugzak op band en loop door security poortje.
Security vrouw: vraagt of ze mij mag controleren, prima joh,, ik heb niets te verbergen.
Security man: Madam, may I check your carry-on?
Ik: Yes, of course.
Man: doet trolley open en haalt er de appelstroop uit. Sorry, I can't let you take this.
Ik: (barst in tranen uit). But, I'm from the Netherlands and I'm studying abroad here and I miss this stuff so much and it is impossible to buy it in New York State, so please?
Man: Hmm, I'll talk to my supervisor.
Supervisor: komt erbij: Where do you use it for, and what is it?
Ik: It's a spread for a slice of bread, and it's very healthy with a lot of iron in it.
Supervisor: Do you use it for a medical reason?
Ik: YES!
Supervisor: ok, she can take it with her.
Daarna werd ik nog twee keer uitgebreid gecontroleerd om te zien of ikecht niks gevaarlijks bij had en toen was ik eindelijk verlost. Ik heb geen idee wat me ertoe zette om zo emotioneel te raken, maar het was gewoon een combinatie van vermoeidheid, heimwee, en afscheid nemen van familie. Mijn hele terugreis verliep verder prima, wat maar goed ook was want meer had ik op dat moment echt even niet aangekund.
Op de vlucht van Chicago naar Albany zat ik naast twee oude vrouwtjes die (natuurlijk) over politics gingen praten. Ik ving op dat ze graag een parliamentary democracy wilden, dus ik besloot me in het gesprek te mengen en ze te vertellen dat ik van een land kwam met zo'n democratie, en dat dat ook niet altijd alles is. Een van de vrouwjtes reageerde met dat ze zich schaamde voor de manier waarop haar land nu bezig is, dat ze zich schaamde om Amerikaan te zijn, en dat dit niet alleen vreemd is voor buitenlanders, maar ook voor Amreikanen zelf, omdat ze nog nooit zoiets hebben meegemaakt. Het gerucht gaat immers dat als Trump heel veel stemmen krijgt tijdens Super Tuesday komende dinsdag, dat het onmogelijk is voor de andere Republikeinse kandidaten om hem te verslaan, dus dat Trump dan eigenlijk al de nominatie op zak heeft. Ik hoop dat mensen slim genoeg zijn om voor de echte verkiezingen op een Democrat te stemmen, but we'll see.
Vrijdagavond was ik compleet afgebrand toen ik thuiskwam en na mijn welverdiende boterham met appelstroop ben ik dan ook in mijn bed gekropen, wat toch weer een beetje als mijn echte eigen bed voelde. Gisteren heb ik uren besteed aan huiswerk, want deze week heb ik alweer een tentamen en volgende week een tentamen en een essay, Siena weet wel hoe ze haar studenten moet bezighouden.

Easter break (pasen) is al over vier weken en Student Housing heeft me al gespamd met hun vacation housing request. Ik ga het toch maar fixen, ondanks dat ik door een van mijn Amerikaanse vrienden ben uitgenodigd om met haar mee naar huis te gaan (omgeving Boston) en met haar en haar familie pasen te vieren! Het lijkt me echt supercool, ik heb altijd al eens een feestdag bij Amerikanen willen vieren.

Al met al heb ik dus echt geweldige dagen in California gehad. Ik heb genoten van de zon, de warmte, de rust en ultieme chillings. Jack en Ria zijn ontzettend goed voor me geweest en ik voelde me echt als een prinsesje in een hotel. Het was heel dubbel om afscheid te nemen, omdat ik aan de ene kant heel erg aan thuis herinnerd werd, wat mijn heimwee gevoel versterkte (nee ik ben er nog steeds niet helemaal overheen), maar ook omdat ik het gewoon zo fijn heb gehad en ik van elke seconde genoten heb.All good things come to an end, obviously, dus vond ik het ook wel weer lekker om terug naar NYS te gaan.

Nu ga ik me storten op Survey of American Literature. Vandaag is ook de dag dat iedereen terugkomt op campus, en ik ben best wel excited om mijn huisgenootje Leah en de rest weer te zien. Mijn roommate Libary ligt al twee dagen in bed met griep en hoeveel ik ook aanbied, ze wil niks. Jammer meid, het houd ook op op een gegeven moment. Nah oke, zo bruut ben ik ook weer niet, maar ik heb geen zin om aangestoken te worden,that's all.