Een semester in het buitenland is niet 'even' de oceaan over vliegen en jezelf onderdompelen in de cultuur van het land waar je verblijft, het is een ware cultuur shock. Het zit 'm niet in de grote dingen zoals organisatie of verkeer, maar echt in de kleine dingen. Ik heb nu bijna mijn eerste week aan colleges gehad, en langzamerhand valt alles op z'n plaats. Ik moet eerlijk zeggen dat slapen en eten nog wel issues zijn, want alle zenuwen voor letterlijk ALLES komen er nu zo'n beetje ui, dus ben ik elke dag om 6:00 wakker,bummer.Het eten is opzich best prima, alleen alles isgreasy, salty, and cheesy, dingen die mijn maag niet eecht waardeert. Ik leef nu met de salad bar en mijn beloved oatmeal haha.

Colleges volgen in Amerika is een totaal andere ervaring dan ik gewend ben op Radboud. Wat al indrukwekkend was waren de echte Amerikaanse 'schoolbanken' iedereen heeft zijn eigen stoel met een tafeltje eraan vastgemaakt, en die staan dan in rijen van 5 opgesteld. Fascinerend. Ook de manier waarop professors of doctors met hun studenten omgaan verschilt zo van Nederland: ik heb een docent, zijn nam is Todd Snyder, en dit is werkelijk een van de beste mensen die ik ooit heb meegemaakt. Zijn vak gaat over Rhetoric & Oral Communication, dus het geven van overtuigende speeches en het vermogen om daar kritiek op te geven. Een semester lang oeten we iets supporten waarvan wij denken dat dit een probleem is voor college students. Ik heb voor de awareness for disabled/visually imapired students gekozen, iets wat heel erg leeft voor mij. De speech hoeft niet eens academisch verantwoord te ijn, so hey, let's give it a try. Maargoed, even terug naar Todd. Elk college doet hij rowcall (aanwezigheid), en als je antwoord geeft is het gelijk 'Hey Lotte, how's it going?' Het is dan niet de bedoeling dat je een heel gesprek aangaat, iets wat compleet normaal is hier. Hij gaat ons leren hoe we goed en overtuigend iets kunnen overbrengen, maar elke keer komt hij met een voorbeeld uit het verleden aan en gaat daar dan op commenten om vervolgens te zeggen:Oh it feels like I'm in an all-female beauty salon with all these gossips.Goh, nee, denk je het echt?
Het gebeurt vaak dat ik iemand bekends tegenkom en dna gaat het als volgt:
- Hey Lotte! How are you / how's it going / what's up?
- Hi! I'm good! How are you?
- Fine, thank you!
En dan lopen ze door. Het is superonbeleefd om niet iets te zeggen als je iemand bekends ziet, but don't blame me, ik herken ze toch niet hahaha.

Een andere doctor, die ik echt behoorlijk angstaanjagend vond, gaf het vak 'North America Colonial Atlantic World.' Haar manier van lesgeven vond ik bizar, en het vak voldoet niet aan mijn verwachtingen (lees: ik ga niet 70 pages per college lezen en dat drie keer per week, ik heb ook nog een leven).Gister was mijn eerste en enige college van haar, en ze probeerde ons te leren kennen door ice breakers te doen, maar bij elk persoon ging ze vervolgens een heel gesprek voeren. Ook probeerde ze ons ervan te overtuigen dat teacher worden het beste beroep ever was, maar daar was niet iedereen het mee eens. Gelukkig kon ik haar vak laten vallen en ben ik nu ingeschreven voor Survey of American Lit, wat minder erg is omdat ik weer herenigd ben met al mijn literaire vreinden van vroeger, zoals Nathaniel Hawthorne, Emily Dickinson en Tennessee Williams.

Vandaag had ik ‘The American Dream,’ en wat een enthousiasme heeft die vrouw. Ik ben de enige American Studies major in die groep, want alle seniors die er zitten kiezen het als een core vak voor hun graduation (ofwel the Jesus class). We gingen filmpjes kijken en moesten eruit halen welke vormen van The American Dream erin zaten, en ja, voor alle Taylor Swift fans onder ons, we keken ook You Belong to me! Hierin zit ook een bepaalde American Dream die je er niet zo een, twee, drie uithaalt: een geromantiseerd Amerika, het perfecte plaatje van trouwen met je high school lover, the cheerleader en het geeky meisje, etc.

Anekdote: blijkbaar staat er in the Mission Statement van Siena College dat het een doel is dat studenten hier hun toekomstige man/vrouw opdoen en daar dan ook mee trouwen. Bizar.

Gisteren was ook de Club Fair en ik heb me ingeschreven voor Brazilian Club (overtuigende vrienden), FeelGood (soort vrijwilligerswerk maar ze hadden gratis tostis!), en the Women’s Center (nog meer overtugiende vrienden). Omdat veel clubs al weg waren toen ik kwam heb ik maar even een lijst gevraagd van wat er allemaal is op campus en heb ik nog wat clubs gestalkt die me interessant lijken.

Daarnaast heb ik ook onze mega gym ontdekt (met zwembad!!) en daar gebruik van gemaakt, want ik wil niet een van de dikke Amerikanen worden. Trouwens, ohmy, Amerikanen hebben rare eetgewoontes: alles wordt met alleen een vork gegeten, en ook met bijbehorende kauw geluiden, gross.

OHJA en het ultieme hoogtepunt van deze week: snowtubing! We gingen met de bus naar West Mountain, in de Adirondacks, waar je kan skien en snowboarden, maar dus ook kan snowtuben. De bedoeling is dat je een band neemt, daarmee naar de takelbaan naar boven loopt, je vast laat maken, eruit rolt als je boven bent, je bant meesleept naar de helling om vervolgens met een rotgang naar beneden te gaan. Niet geschikt voor mensen met een zwakke maag! Er was een dummy helling en een grotere, dus ik zou ik niet zijn als i ook niet van die grote zou gaan. Voor Esther en Imke: mijn levendige oerkreet kwam weer vanuit mijn tenen! Het weer was echt prachtig dus je kon superver kijken en het was heerlijk om in de echte frisse buitenlucht te zijn.
Dit weekend is het vooral VEEL lezen en met de shuttle bus aar Walmart, want mijn shelf in de koelkast bestaat uit nog meer een pak yoghurt. Vanavond ga ik misschien naar een ijshockeyedstrijd va de Saints, gewoon omdat het kan. (Ja ik ben geweest, de Saints zijn het slechtste team van de regio, het was superkoud daarbinnen, maar het was wel tof om een keer mee te maken). Nu ben ik voor het eerst een wasje aan het draaien, wat gelukkig gratis is, maar ik ben wel heel benieuwd hoe en of het er dadelijk uitkomt. Ik heb mama wel tigduizend keer gestalkt over hoe je een was moet doen haha, dus ik ben heel benieuwd.

Al met al is het dus allemaal wel oke, maar de werkelijkheid begint nu pas echt tot me door te dringen. Het lijkt wel alsof ik op de automatische piloot heb geleefd de laatste week en ik kom langzaam aan uit mijn roze wolk. Gelukkig zijn er wel overal lieve mensen om me op te vangen en heb ik genoeg om handen om me bezig te houden, maar diep van binnen is het best lastig. Ik ga me ook maar langzamerhand voorbereiden op de blizzard die over NY State gaat trekken, want volgens bronnen krijgenw e morgen een sneeuwstorm. God bless America, wish me luck.