Ik ben nu vijf dagen in Albany, New York State, en laat me het even samenvatten: koud, kouder, koudst. En dan is dit nog maar het begin, want de winter hier kan ongeveer tot maart/april duren, afhankelijk van het weer en de sneeuwstormen. Ik vraag me nu al af hoe ik dit ga overleven, maar voor nu is alles een dikke prima.

Maandag bracht ons pap me all the way to Brussels, waar afscheid nemen toch best wel even slikken was. Ik werd gelukkig goed opgevangen door de special assistance die me naar het vliegtuig brachten, en ik mocht als allereerste het vliegtuig in: het is echt bizar om in je eentje in een Boeing 767 te zitten, het voelde niet echt oke. :') Nadat de nodige luide Fransen, huilende baby's en bijzondere Vlamingen en Amerikanen waren ingestapt, konden we eindelijk gaan. Ik had van te voren al de meest perfecte stoel geclaimd -tenminste, zo zag het eruit-, maar alsnog zat ik naar het prachtige uiteinde van een vleugel te kijken. Bij aankomt in JFK was de lucht helder, dus ik kon helemaal over Manhattan en de rivieren enzo kijken. Ik was nog even panisch dat we een afbuiging maakten voor een hijack, maar dat gevoel vervloog meteen toen we veilig op de grond landden. Ik voelde me pas echt goed toen de douanier zonder vragen de stempels in mijn paspoort zette: toen kon het USA avontuur echt beginnen!
Ons mam en ik hadden afgesproken bij mijn bagageband, en toen kwam de volgende paniekaanval: komt mijn koffer?! Hij woog 22.3, waar ik maar 23 mee mocht nemen, so I was lucky. Het megagrote oranje gevaarte verscheen uiteindelijk op de bagageband, and off we went. We zouden meteen doorgaan naar Albany, met de Greyhound, wat echt een ervaring was: chille stoelen, wifi, en zelfs stopcontacten! Eenmaal in het hotel was ik al 24 uur wakker, dus ik was ongelooflijk blij toen ik eindelijk dat heerlijke twinbed in kon duiken.

Dinsdag zijn we rond gaan rijden door Albany en omgeving en zag ik voor het eerst de Siena campus en ik was meteen verliefd. Er zijn veel bomen, grasvelden, en de gebouwen zijn echt prachtig, echt zoals in de film! Daarna hebben we een paar uur i Walmart doorgebracht, wat altijd bijzonder is. Zoveel zooi, zoveel dingen die je eigenlijk niet nodig hebt, maar toch fantastisch zijn. Het kopen van een losse monitor was echt een mega issue, ik dacht dat doe ik wel even bij Walmart, nou niet dus. Uiteindelijk, na veel pijn, moeite, bloed, zweet en tranen heb ik er een kunnen scoren, maar toen dacht ik wel even van shoot, waarom doe ik dit ook weer?

Woensdag wilden we echt nog evne wat leuks doen, dus zijn we naar downtown Albany gegaan. Het was echt achtelrijk koud, de wind was heel vals en gewoon bah. Albany is New York State's capital, dus hier is ook the State Capitol, het gebouw waar alle overheids zaken van Albany worden gefixed. Er waren alleen allerlei protesten(We are the Union, mighty mighty Union), dus wij dachten dat we er niet inkonden. Een andere main attraction is een observation deck op de 42e verdieping van een gebouw, GRATIS! Normaal zijn die uitzichtpunten altijd helemaal overspeold met Aziaten, maar we waren zowaar de enigen. Er zat een superaardige mevrouw achter de balie, dus ik vroeg haar wat er bij Capitol aan de hand was, en blijkbaar gaf de governor zijn State of the State, een jaarlijkse toespraak die gehouden wordt nadat Barack Obama zijn State of the Union gaf, EN ze vertelde dat er een soort ondergronds netwerk door downtown Albany is, met foodcourts en al. Daar liep iedereen dus rond in plaats van bovengronds, wat een eye opener. In the Capitol kregen we een rondleiding van een superenthousiaste man die nog enthousiaster was toen we zeiden dat we Nederlands waren (dat is wel echt hier, als je zegt dat je uit Nederland komt is het echt fantastisch, vooral omdat NY State ooit Nederlands was zijn er nog superveel Nederlandse namen).Daarna hebben we ons teruggetrokken in een winkelcentrum om nog wat laatste inkopen te doen voor the big day: mijn definitieve aankomst op Siena College.

Donderdag was ik wel echt heeeel nerveus. Niet dat ik niet wilde gaan, maar gewoon zo van iets heel nieuws, wat vinden mensen van je, is het leuk, is het mijn ding enz. Ik werd gelijk suuuuperhartelijk ontvangen door the International Office en mijn intromama, die overigens echt Amerikaans is maar zo schattig en behulpzaam. Ik voel me best schuldig want ik bombardeer haar met vragen over alles, maar ze vint het allemaal prima. Op dit moment kwamen er maar twee andere nieuwe internationals, een jongen uit Frankrijk en een meisje uit Colombia, dat tevens mijn roomie is. Ons huis is echt heel chill, het is de plek op campus waar iedereen wil wonen. We delen het huis met vier anderen, maar die zijn er nog niet. Ze heetten ons al wel welkom met de afwas een een koelkast vol drank en verrotte shit, die enorm stonk toen we hem open deden, echt ugh. Gelukkig was mijn roomie zo sociaal om hem schoon te maken, dus nu is het iets minder.
Tot nu toe vind ik alles echt heel geweldig, maar ook heel indrukwekkend, wennen, en anders. Het is zo anders om ineens de kamer met iemand te delen, ondanks dat de kamer best wel groot is. Ik hoefde gelukkig geen beddengoed enzo te fixen, want een van mijn medestudenten van de RU was zo lief om het achter te laten, ik ben heel dankbaar voor dat extra dekbed! Ik heb vooral op de campus rond gehangen met de andere internationale studenten. Afgezien van de twee andere newbies heb ik ook wat Brazilianen ontmoet die echt heel aardig zijn, dus gisteravond was er al gelijk een huisfeestje bij mijn Amerikaanse intromama thuis. Morgen is ook nog een dagje chillings en maandag gaan we SNOWTUBEN! Ik ben ZO EXCITED en heb er echt heeeel veel zin in!

Ik moet wel zeggen dat het echt raar voelt om hier te zijn, mijn huis voelt als een bungalow en het lijkt op vakantie, zeker omdat het eten in de dining hall een beetje op een all inclusive hotel lijkt, maar er moet nog steeds gestudeerd worden. Woensdag heb ik pas mijn eerste colleges, dus ik zal wel zien hoe dat gaat.

Als afsluiter nog een leuke anekdote: gisteravond kwamen we uit de dining hall en kwam er een van de professors op ons af, Father nog iets (ja iedereen heet hier Father/Brother), en we raakten met hem in gesprek. Hij vroeg ons waar we vandaan kwamen, dus wij zo Frankrijk, Colombia, Nederland, en toen begon hij met het zingen van het Franse volkslied. Ik was benieuwd wat hij van Nederland wist, dus ik vroeg het en hij begon gelijk met het eerste couplet van het Wilhelmus. Ik was echt onder de indruk, wat zijn uitspraak was nog best goed! Over taal gesproken, de bummer is dat er nu twee Franse jongens zijn die constant Frans met elkaar praten, en mijn roomie studeert moderne talen dus die spreekt ook best wat Frans, dus gaan ze nu constant met z'n allen Frans of Spaans praten, wat best storend is, maar gelukkig snapt die Amerikaanse er ook niks van, wat het enigszins beter maakt.

See y'all next week!